Ja jestem Halderd

Druga część „Północnej drogi”, czyli opowieści o życiu kobiet wikingów ciąg dalszy. A właściwie nie dalszy, tylko równoległy. W pierwszej części opisano Sigrun i jej otoczenie, tutaj, w tym samym czasie życie Halderd, w jej podległej osadzie. Te same wydarzenia oglądane z różnej perspektywy. Panie, żony dwóch sąsiadujących ze sobą wpływowych jarlów, poznały się i kilkakrotnie spotkały, nawet odwiedziły w ramach sąsiedzkich wizyt. Ale nie zaiskrzyło między nimi, bo nie da się połączyć ognia i wody.
Przesłodzonej Sigrun, dziecku szczęścia, przeciwstawiona jest tytułowa Halderd, kobieta zupełnie inna, zimna piękność, wdowa po dzikim i nieokrzesanym okrutniku, krwista i niezłomna. Ma ambicję, by sama zostać jarlem, a może nawet matką króla? A jak potrafi kochać!
Nie tylko postać głównej bohaterki jest bardziej interesująca i czyta się o niej lepiej. To już nie tylko bajdurzenie o słodkiej blondyneczce, ale konkretny portret psychologiczny pełnokrwistej, niejednoznacznej kobiecej postaci. W tym tomie już nie odważyłabym się napisać, że to staroskandynawski harlequin.
Życie wikińskiej osady opisane jest szerzej, do codzienności, zwyczajów i wierzeń, dochodzą wojny i wielka polityka oraz chrześcijaństwo, które powoli wkracza na te tereny. Nie brak też miłosnych perypetii Halderd, jakże innych od figli, które wyczyniało w alkowie naiwne i zauroczone swym panem i władcą dziewczątko Sigrun.

W punktacji najlepiej mogę oddać różnicę między tomami: „Saga Sigrun” ...