Kroki mordercy

Bardzo, bardzo dobra książka w swojej kategorii, a może nie tylko. Dałabym gwiazdkę więcej, gdyby nie finisz, który zdał mi się rozczarowujący. Co nie znaczy, że wszystko popsuł - skąd! Po prostu poprzeczka była tak wysoko, że nie przeskoczył.

Czeski kryminał. Chyba pierwszy, który przeczytałam. Dobry. Z pogłębionym wątkiem psychologiczno- obyczajowym ale też z ciekawą akcją. Wszystko na jego temat napisała już @Rudolfina, więc nie będę się powtarzać. Wkrótce biorę się za drugi tom!

Czytaliście recenzję "Kroków mordercy", której autorką jest @Rudolfina? Jeżeli nie, zachęcam do jej przeczytania - znajdziecie w niej sprawozdanie z literackiej "sekcji" jaką przeprowadziła na lekturze z właściwą sobie skrupulatnością.
Ponieważ jest to jednak miejsce przeznaczone na moją opinię, więc i ja "rzeknę" kilka słów od siebie.

Jestem ukontentowana kryminałem Klevisovej. Jest to ten typ kryminału, przy którym czytelnik może odprężyć się i oderwać od myślenia o okropnościach realnego świata. Bo co prawda mamy tu zbrodnie (jakżeby inaczej?), ale bez tortur, flaków i krwi (no prawie). Fabuła podzielona jest na dwie części - i tę pierwszą uważam za majstersztyk. Wszystko zasługuje na uznanie: pomysł, język, sposób prowadzenia fabuły i wprowadzania kolejnych bohaterów, ich portrety psychologiczne, zwłaszcza postać Julii - cudo po prostu! Świetna postać. Autentyczna. Pełna wad, nieidealna, ale budząca sympatię i taka ludzka, i taka kobieca! Do tego...historyk sztuki! Matka, ale jaka! Odbrązowiona, a przez to tak realna. Rewelacyjnie napisana postać.

I kiedy już zaczęłam niemal kochać Klevisovą, pochłonęłam ponad połowę książki, autorka zrobiła coś takiego, że...jestem na nią obrażona. Takich rzeczy nie robi się czytelnikowi! Co z tego, że resztę tekstu nadal czytało się mi dobrze, skoro moje emocje opadły, oklapły i jakoś tak doczłapałam do mety, zamiast przyspieszyć na finiszu.

„Kroki mordercy” to nie jest kryminał ociekający krwią, brutalny, pełen wyzwisk i flaków. Nie oznacza to jednak, że nie przejmuje grozą. Mnie skóra cierpła zwłaszcza przy opisach pozornie idealnych małżeństw, w których tkwili ludzie pełni pogardy i okrucieństwa wobec siebie. Bliżej tej książce raczej do obyczajówki niż do kryminału i w sumie nie wiem czy miłośnicy tej pierwszej nie będą bardziej zauroczeni tą powieścią.

Czegoś takiego potrzebowałam... Historii, która wciągnie mnie bez reszty i wytnie dosłownie z otoczenia! Ale zacznijmy od początku... Poznajemy urywki historii z zeszytu, by później przenieść się do teraźniejszości wydarzeń.

Zagłębiając się w opisaną historię czytelnik sobie zdaję sprawę, że nic nie wydaje się być oczywiste. Nic nie wydaje się być takie, jak mi się początkowo wydawało, kiedy sama próbowałam rozwiązać tę detektywistyczną zagadkę...

Nie róbcie tego - dajcie się po prostu ponieść historii! Ostatnie 1/3 książki przeczytałam w jeden wieczór totalnie wciągnięta w akcję Bergmana. I nie żałowałam później, że spałam tylko 4,5h przed pracą. Warto było! Zakończenie zaskakuje!

Rzadko spotykam się z tak rozbudowaną książką, gdzie jest tyle barwnych postaci - każda ze swoim bagażem i potencjalnym "motywem zbrodni", a jednocześnie nie pogubiłam się w tym wszystkim, mimo co rusz przebiegającego kota...

Poza ciekawymi postaciami można wczuć się w historię tak, że aż miało się ochotę powiedzieć - nie idź tam! Ale... Jesteśmy tylko czytelnikiem i nie możemy nikogo z tej historii ocalić. Dla mnie to niesamowite. Zero przewidywalności - zupełnie inaczej niż w książkach detektywistycznych, które wpadały mi w ręce.

Josef Bergman ma aspirację stać się moim ulubionym po Holmesie detektywem, ale najpierw Stara Szkoła musi wydać wszystkie części tej serii. Wiem, że jest ich...