Złodziejka opowieści

DOBRZE, NAWET LEPIEJ

Idąc za ciosem, zaraz po „Krokach mordercy”, przeczytałam od razu drugą książkę Klevisovej, „Złodziejkę opowieści”. Jest równie dobra jak pierwsza, a może nawet lepsza, chociaż trochę inaczej są rozłożone akcenty. To powieść, w której rozwiązywanie zagadki kryminalnej odgrywa dużo większą rolę, niż tło obyczajowe, chociaż i ono jest świetnie zarysowane. Akcja rozgrywa się wśród scenarzystów serialu telewizyjnego i naprawdę z dużą ciekawością obserwowałam sobie to środowisko od kuchni.

Niestety, tym razem wydawnictwo zaoszczędziło na redakcji. „Skąd inąd”? „Była kłamczynią”? Nie wystarczy kłamczucha? Tłumaczenie w porządku, ale w stopce redakcyjnej jako redaktorka i korektorka figuruje ta sama osoba. W poprzedniej książce ta sama pani była odpowiedzialna tylko za korektę. Szkoda. Nie jest tragicznie, ale niedociągnięcia językowe widać, bo nikt nie jest doskonały. Zawsze co dwie głowy, to nie jedna.

Drodzy szefowie wydawnictwa „Stara szkoła”, uwierzcie, na dłuższą metę, to się nie opłaca. Klevisová pisze dla trochę bardziej rozgarniętego czytelnika. Nie dla tego samego, który czyta Piotrowskiego, Mossa i Mroza. Proszę, nie zakładajcie, że kryminały czytają tylko osoby, które nie potrafią odróżnić przymiotnika od przysłówka.

Przeczytałam na okładce, że Klevisová jest dwukrotną laureatką nagrody „Najlepsza czeska powieść kryminalna”, moim zdaniem, całkowicie zasłużenie. Zastanawiam ...

Po przeczytaniu dwóch książek, mogę powiedzieć, że lubię kryminały M. Klevisovej.

Odpowiadają mi powtarzające się w nich charakterystyczne cechy - logiczna fabuła, ciekawe portrety psychologiczne bohaterów, rozbudowane tło obyczajowe, naturalne dialogi, akcja, w której nie ma wyścigu z czasem. Nie ma też okrucieństwa, znęcania się nad ofiarami, ani tortur. Zbrodnie popełniają zwykli ludzie. Dochodzi do nich niejako przypadkowo, w afekcie, pod wpływem nagłego impulsu, czyli tak, jak to najczęściej ma miejsce w przypadku zabójstw dokonywanych w realnym świecie.

Prosty styl autorki pozbawiony zbędnego gadulstwa i ozdobników uprzyjemnia czytanie, choć liczne błędy redakcyjne (w moim wydaniu) irytują, np. w opisie koszenia trawy kosą, bohaterka po skończonej pracy odwiesza na gałąź piłę (!), razi nadużywanie niektórych słów - rekord pobiła 'podrażniona', można znaleźć też dziwaczne określenia jak chociażby 'kłamczyni'. Z sympatii do autorki, na te niedociągnięcia ze strony wydawnictwa przymykam oko i już czekam na kolejne (wydane po polsku) tomy serii.