Koliber

O wszystkim tym, co dzieli rodzinę. Kłótnie, śmierci i rozwody. Zazdrość, brak umiejętności rozmawiania i ogólne poczucie niezadowolenie. Raniące słowa i gesty, które bolą. Ale też o tym, co ją łączy. Wsparcie, troska i szacunek. Chęć zmieniania się na lepsze.

Marco Carrery wchodzi w rolę syna, brata, męża, ojca i dziadka. Skacze w swoich wspomnieniach, by stworzyć historię życia swojego oraz bliskich. W prostocie tego pomysłu wciąż tkwi urok, nieważne ile razy został już wykorzystany, bo niezwykła zwyczajność nigdy się nie starzeje. A jednak czytając tę powieść nie natkniemy się na nic, czego już nie czytaliśmy gdzieś indziej. Przynajmniej w warstwie fabularnej, bo styl prowadzenia narracji zdecydowanie jest nieszablonowy.

Sandro Veronesi lubi zdania wielokrotnie złożone oraz dygresje, a akcja jego powieści nie toczy się w porządku chronologicznym. Wystarczy odrobina skupienia, by się w tym odnaleźć, ale tekst zyskuje na ciężkości. Forma zdaje się być mocniejsza niż sama treść i koleje losu (nawet te, które powinny powodować więcej uczuć) wypadały dla mojego serca blado. Tak jakby same zdania były ważniejsze niż to, co się pod nimi kryje. Jakby warstwa emocjonalna była mniej ważna niż przedstawienie kolejnych faktów z życia bohaterów. Czytałam i wiedziałam, że to powieść interesującą, a jednak lektura nie dała mi tyle przyjemności, ile po niej oczekiwałam. Nie czułam się w nią w pełni zaangażowana, a momentami musiałam się aż zmuszać do dalszego przewr...

"To dowód na to, że spojrzenia to potężna broń i że są zdolne doprowadzić do emocjonalnej kolizji, nawet kiedy ten, kto je rzuca, nie ma takiego zamiaru".

Koliber to opowieść o Marco Carrero, który był niesamowitym człowiekiem, a zarazem popełniał błędy jak my wszyscy. Ta książka to jego droga, pełna wielu zaskakujących zdarzeń ale i niezwykłych ludzi, miejsc i listów, których czytanie jest niezwykle intymne jednak trudne do odparcia.

Przede wszystkim książka jest niezwykle szczegółowa, wiele sytuacji jest nakreślone co do ostatniego detalu. Jakiekolwiek pytania podczas czytania są wyłożone czarno na białym. Z drugiej strony nie tylko detale rzeczowe są tak opisane ale i relacje, zachodzące zmiany oraz codzienne życie bohaterów.

Nie ukrywam, że najbardziej zainteresował mnie wątek wymiany listów między Marco a Luisą. Ich relacja nie była w ogóle wyjaśniona, na kartach powieści mieliśmy rzucane gdzieniegdzie wskazówki. Jednak te najważniejsze wątki albo domyślamy się sami z rozdziału na rozdział albo czekamy z niecierpliwością na finał. A nie ukrywam zaskoczył on nawet mnie. Na szczególną uwagę zasługuje też złożona miedzy nimi przysięga czystości, co z jednej strony wydaje się nieco groteskowe a z drugiej pełne podziwu. Żałuję, że mamy tutaj tylko jedną stronę wydarzeń.

„A zatem wiesz, że to opis naszej miłości, że mnie nigdy nie ma tam, gdzie jesteś ty, a ciebie nie ma nigdy tam, gdzie ja jestem?”.

Relacje w książc...