Kobieta w bieli

"Kobieta w bieli" to historia, która na pewno przyczyniła się do ukształtowania mojego czytelniczego gustu. Wygrzebałam ją dawno temu z półki mojej mamy, a sentyment do wiktoriańskich opowieści pozostał mi do dziś.

Jak na rok powstania (1860) książka ta zawiera bardzo zagmatwaną intrygę. Nie bez przyczyny nazywa się Collinsa ojcem angielskiej powieści kryminalnej. Oczywiście współcześnie taki plan nie miałby raczej szans się udać, ale tamtych czasach - wydaje mi się, że było to możliwe. Bardzo podobała mi się konstrukcja całej powieści, opierająca się na wspomnieniach i relacjach poszczególnych uczestników, z których każda wnosiła coś nowego do historii.

Oprócz rozbudowanego wątku sensacyjnego znajdziemy tu również obraz ówczesnego społeczeństwa, który jestem w stanie ocenić dopiero po powtórnej lekturze, bo będąc 16-letnim podlotkiem o życiu wiedziałam niewiele. Teraz szczególnie irytują fragmenty z wyimaginowaną wyższością mężczyzn nad kobietami:

"- Powiedziałem to, przyjacielu: ludzka pomysłowość znalazła jak dotąd dwa sposoby, dzięki którym mężczyzna może rządzić kobietą. Jeden sposób to bić ją. Jest to metoda przyjęta szeroko w niskich sferach, ale całkowicie obca wykształconym, wyższym warstwom. Drugi sposób jest znacznie dłuższy, znacznie trudniejszy, ale w końcowym rezultacie nie mniej pewny, polega na tym, by nigdy nie dać się kobiecie sprowokować. Ta metoda nie zawodzi ze zwierzętami, nie zawodzi z dziećmi, nie zawodzi z kobietami, które s...

,,Kobieta w bieli" przedstawiana jest jako jeden z pierwszych i jeden z piękniejszych kryminałów. Napisana ponad 150 lat temu opowieść Wilkie Collinsa łączy w sobie cechy kryminału i powieści wiktoriańskiej. Zawikłana intryga obraca się w środowisku szlachty ziemiańskiej. Oprócz typowej historii skupiającej się na zakazanym i niemożliwym do spełnienia uczuciu pomiędzy nauczycielem rysunku Walterem i piękną, eteryczną Laurą, pojawia się jeszcze zagadka kryminalna oraz straszliwa tajemnica z przeszłości.

Początkowo trudno było mi przyzwyczaić się przede wszystkim do stylu i języka w jakim napisana jest powieść. Wydawnictwo MG sięgnęło w swoim wydaniu po tłumaczenie powieści dokonane w XX-leciu Międzywojennym przez wybitną polską tłumaczkę Eugenię Żmijewską i pomimo, że jest przekład jest piękny, czuć wyraźne różnice językowe. Ale gdy już przyzwyczaiłam się do tekstu, czytało się powieść rewelacyjnie. Sam wątek obyczajowy jest przewidywalny ale wszystkie dodatkowe wątki dodają mu walorów i rozbudzają zainteresowanie czytelnika. I chociaż główna bohaterka, jak na prawdziwą wiktoriańską damę przystało jest mdłą i bezbarwna, zdana na działania innych, to cała galeria postaci drugoplanowych z nawiązką rekompensuje to co brakuje Laurze. Z punktu widzenia współczesnego czytelnika z pewnością ciekawszą postacią jest Marianna i to ona powinna zajmować czołowe miejsce. W zestawieniu tych dwóch kobiecych postaci dokładnie widać jak bardzo zmieniło się postrzeganie roli kobiety na...

Nie jestem obiektywny w stosunku do Wilkiego Collinsa, ponieważ każda jego powieść mnie zachwyca i nie mam nigdy prawie żadnych zastrzeżeń. Ten dziewiętnastowieczny twórca umiał jak nikt inny sprawić, że czytelnik miał wrażenie uczestnictwa w wydarzeniach przedstawionych w publikacji, a nie jest to zbyt częste. Twórca ten był równocześnie najbliższym przyjacielem Dickensa, a ten pisarz także należy do moich ulubionych. Collins jest autorem takich dzieł jak „”Armadale”, „Prawo i dama” czy „Córki niczyje”. A w moje ręce trafiła niedawno opowieść „Kobieta w bieli”.

O książce możemy dowiedzieć się że:

Walter Hartright, młody nauczyciel rysunku, podczas wędrówki z Hampstead do Londynu późnym letnim wieczorem spotyka tajemniczą kobietę ubraną w biel, najwidoczniej w tragicznym położeniu. Pomaga jej dotrzeć do Londynu, ale później dowiaduje się, że uciekła ona ze szpitala psychiatrycznego. Następnego dnia Hartright podróżuje na północ do Limmeridge House, ponieważ został zatrudniony jako mistrz rysunku dla mieszkańców tego domu, czyli Laury Fairlie, bratanicy gospodarza domu, i Marianny Halcombe, jej oddanej przyrodniej siostry. Kilka dni po swym przybyciu Hartright uświadamia sobie, że Laura jest zadziwiająco podobna do kobiety w bieli. Ta w dzieciństwie mieszkała przez jakiś czas w Cumberland i bardzo przywiązała się do matki Laury, która zawsze ubierała ją na biało. Walter i Laura szybko zakochują się w sobie. Jednakże Laura obiecała ojcu na łożu śmierci, że poś...

Angielska powieść kryminalna z XIX w. Uwielbiam te klimaty. Wciągająca.