Tajemnica Mirtowego Pokoju

Tytuł godny Agathy Christie, ale poza tym niewiele ta książka ma wspólnego z niekwestionowaną królową kryminału. Mamy tu wprawdzie zwłoki, ale to osoby zmarłe śmiercią naturalną, mamy też tajemnicę... której właściwie bardzo szybko można się domyślić.

Nie jest to lektura dla każdego. Trzeba lubić, albo przynajmniej mieć w sobie sporo samozaparcia i cierpliwości, by przebrnąć przez ten kwiecisty, jakże rozbudowany język, jakim pisana jest ta opowieść. Ciągle ktoś tutaj coś komuś opowiada, a to w formie rozmowy face-to-face, a to w formie listów. Te wypowiedzi są okraszone takim kwiecistym słownictwem, takimi plastycznymi opisami, że zanim dochodzi do sedna wypowiedzi, można znieść przysłowiowe jajko z niecierpliwości. Przynajmniej ja tak miałam, czasami chciałam odłożyć książkę, bo brakowało mi cierpliwości, jednak jednocześnie bardzo chciałam się dowiedzieć, czy miałam rację z tą tajemnicą...

Osobnym zagadnieniem są postacie wykreowane przez autora. Są różne i bardzo prawdziwe, jednak mnie do gustu najbardziej przypadł, wyklęty brat rodu, Andrew Treverton. Jego stosunek do rodzaju ludzkiego i jego opinie na temat gatunku, do którego sam przecież należał, to prawdziwy majstersztyk. A już rozmowy owego dżentelmena ze swoim sługą Shrowlem, to prawdziwe dzieło sztuki konwersacyjnej 😉 👍. Zwłaszcza kiedy wykładał mu wyższość postaci kociej nad jego, Shrowla, ludzką.

Tak więc codziennie na okrągło nie potrafiłabym wykazać się tak wielkimi pokładami ci...