Jurassic Park: Park Jurajski

Cóż to była za przygoda, dla mnie jako dorosłego i jako dziecka.

Pamiętam, jakby to było dziś, kiedy mając kilka lat, oglądałam Park Jurajski, o godzinach, w których nie powinnam już nic oglądać. Kiedy zaciskałam swoje rączki na kołdrze, gdzie chowałam się przed rykiem dinozaurów i głęboko zastanawiałam się, gdzie takie duże zwierzęta mieszkają, kiedy przestaną grać w filmie. Naiwność, ale jakże piękne to były czasy.

Pamiętam też, jak z każdym kolejnym pojawiającym się filmem, ciągnęłam do kina rodziców, znajomych, chłopaka — żeby tylko znowu znaleźć się w tym zaginionym świecie. Kiedyś nawet namówiłam mojego — już narzeczonego — na maraton wszystkich części — bo, co było dla mnie ogromnym zaskoczeniem — nigdy wcześniej ich nie oglądał!

Pamiętam, jak wracaliśmy z jednego z wyjazdów i postawiłam sobie wtedy za zadanie: przeczytać sławny Park Jurajski. Pamiętam, jak wielkie było moje rozczarowanie, gdy okazało się, że nakład się skończył i ciężko dostać te książki. Byłam tak zdeterminowana, że zamówiłam Park Jurajski w angielskiej wersji językowej, ale specjalistyczny język mnie powalił.

Pamiętam, jak wielka była moja radość, kiedy dowiedziałam się, że @wydawnictwo_vesper wznawia nakład! Trochę ja czekałam na tę książkę, trochę ona na mnie poczekała, ale wiecie co? Było warto. Jestem zafascynowana i chętnie wróciłabym do tego świata po raz kolejny. Zdziwiły mnie o...

Thriller czy fantastyka? Sensacja czy science-fiction? A może po prostu biopunk? Chyba ciężko określić dla Parku Jurajskiego jednej kategorii, bo znajdziemy w nim sporo. I chociaż książka ma swoje lata (w końcu minęło już ciut ponad 30 od pierwszego wydania), dawno chyba nie trafiłam na tak aktualną powieść, a do tego tak wciągającą. Pojawiła się tu bardzo mocna, ale uzasadniona krytyka w kierunku świata nauki, który w ówczesnym czasie pędził do przodu, tu skupiając się na inżynierii genetycznej. Korzystają oni z tego "cudownego" źródła, nie umiejąc przewidzieć konsekwencji swoich działań, albo nie chcąc ich widzieć. Co więcej, odtworzenie dinozaurów i stworzenie im sztucznego ekosystemu na oddalonej o 120 kilometrów od "ludności" wyspie ma być genialnym pomysłem, który przyniesie założycielom i inwestorom miliony. Tylko nic nie idzie tak jak powinno, a skutki są opłakane.

Przede wszystkim, jest to też powieść, która ukazuje skutki całkowitego zaufania komputerowi i wyliczeniom, a także suchej teorii „to się uda, bo tak zostało zaprogramowane”. Patrząc na postawę Iana Malcolma, który podchodzi sceptycznie do przedsięwzięcia, widzimy opozycje do poglądów Wu i spółki, którzy nie wychodząc z laboratorium liczyli, że odtworzą prawdziwe jurajskie warunki. Malcolm całą książkę jest pewien, że przewidział upadek Parku, gdyż natura zawsze znajdzie sposób, by poradzić sobie z przeciwnościami, nawet tymi sztucznie zaprogramowanymi w probówce.

Trzema słowami tylko...

Bałam się na początku, że książka nie sprawi mi takiej frajdy jak kultowy film, ale nic podobnego. Było dobrze i o to nawet bardzo. Wersje książkowa i filmowa trochę się od siebie różnią, ale obie opowiadają tak samo angażującą i fantastyczną historię.

Podobało mi się, jak autor stopniował napięcie. Bohaterowie stykają się z dinozaurami tak naprawdę dopiero w połowie książki, ale zanim do tego dojdzie, to dookoła świeci już tak dużo czerwonych lamp, że jesteśmy wręcz pewni, iż budowa Parku była złym pomysłem. Pomyłki, niedopatrzenia, sabotaże - łańcuszek zdarzeń doprowadza wreszcie do katastrofy niczym w Czarnobylu.

Podczas lektury w ogóle nie czuć upływu czasu i stron. Naukowe rozważania nie nudzą, ale fascynują, sceny akcji, czy nawet każde zetknięcie z obcym zwierzęciem, niepokoją. Bohaterowie są wiarygodni, kibicujemy im albo przeklinamy. Zdarzają się brutalne sceny, dlatego książkę polecałabym raczej dla starszych czytelników.

Czytajcie, bawcie się dobrze i uważajcie na welociraptory w krzakach.

Książka wywarła na mnie piorunujące wrażenie. Jest napisana w taki sposób, że czytelnik ma wrażenie, jakby sam stał w środku akcji pomiędzy bohaterami.