Park jurajski recenzja

„Wszyscy wiedzą, że coś się wydarzy, ale nikt nie spodziewa się, że zaraz”

Pewien milioner zainspirowany rozwojem genetyki, na małej kostarykańskiej wyspie postanowił otworzyć „Park Jurajski”. Główną atrakcją tego parku są... dinozaury. Jednak nie wszystko idzie zgodnie z planem i wkrótce dinozaury rozpoczynają polowanie na ludzi.

Co to była za fantastyczna lektura! Nie mogłam się oderwać od tej historii. Mimo że czasami mogła przytłaczać matematycznym i biologicznym językiem, to była to przygoda przez wielkie P!

O książce czy o filmach słyszał chyba każdy z nas. „Park Jurajski” to swego rodzaju klasyka, której po prostu nie da się nie znać, chociaż pobieżnie. Filmy, zarówno te stare, jak i nowe oglądałam z wypiekami na twarzy. Książki do tej pory nie miałam okazji czytać i żałuję.

Od pierwszych stron historia wciąga w swój świat, a ty po chwili przedzierasz się przez dżunglę i obserwujesz dinozaury razem z bohaterami. Poznajesz mnóstwo nazw i zwyczajów dinozaurów. I to jest niesamowite doświadczenie.

Któż z nas będąc dzieckiem nie interesował się dinozaurami? Przecież to fascynujące zwierzęta, które wyginęły tak dawno temu. Które stąpały po Ziemi, a o których nie wiemy zbyt wiele.

Nie jest to wymagająca lektura. Ale dostarcza ogromnej ilości rozrywki. I tego mi było trzeba. Książki, przy której zapomnę o świecie i będę się świetnie bawiła.

Bohaterowie w tej opowieści są niesamowicie barwni. Świetnie zbudowani, chociaż autor w żaden sposób nie zagłębia się w ich psychikę. Ale w tej powieści nie jest ona tak ważna. Tutaj najważniejsza jest zabawa.

I chociaż jest to książka, przy której bawimy się niesamowicie i dostarcza potężnej dawki rozrywki, to niesie za sobą ważne przesłanie. Niesamowite podejście miał Ian Malcolm. Lekko cynicznie, ale i poważnie podchodził do zmian, jakie my ludzie fundujemy Ziemi.

I chociaż na ten moment odtworzenie dinozaurów jest dla nas nie do pomyślenia, to już wyniszczanie środowiska naturalnego jest naszą codziennością. Malcolm idealnie podsumowuje to, co robimy. „Naukowcy potrafią zbudować reaktor atomowy, jednak nie umieją nam powiedzieć, że nie powinniśmy go budować. Tworzą pestycydy, ale nie mówią, żeby ich nie używać. I nasz mały świat zaczyna się robić bardzo zanieczyszczony — powietrze, woda, ziemia — wszystko to z powodu nauki, nad którą nikt nie potrafi zapanować”.

I mimo że ta książka była rozrywką w czystej postaci, to przyniosła wiele przemyśleń ze sobą. Według mnie to jest jej wielka zaleta. Pod przykrywką rozrywki dostarcza nam także ważne przemyślenia i tematy.