Jezioro

"Stała długo bez ruchu, wpatrując się w kości, jakby nie wierzyła, że się tu znalazły."

Gdybym miał zatytułować recenzję z tej książki, wybrałbym cytat: "Najlepiej się je tłucze łopatą". Chodzi (w powieści) o szczury, ale zarazem i o przenośne, symboliczne znaczenie, jakie szczurom się przypisuje - synonim szpicla i zdrajcy.

To pierwsza książka islandzkiego autora, jaką przeczytałem, i choć to -wydawałoby się - tylko kryminał, pozytywnie zaskoczyła mnie przede wszystkim portretami psychologicznymi Islandczyków i nakreśleniem społecznego tła tego kraju głównie w latach 90tych. Ale też pozwoliła zapoznać się (jeśli mnie autor zainspiruje, podróżuję z googlem) nieco z okolicami Reykjaviku. Podobnie jak w serii Mankella o Wallanderze mamy tu do czynienia z detektywem, który "jest człowiekiem" - Erlendur Sveinson jest samotnikiem, rozwiódł się z żoną, unika ludzi, ma kłopoty z dziećmi, które nie mogą znaleźć miejsca w życiu - ewidentnie był złym ojcem. Jest odludkiem, niemal autykiem, co jest zapewne związane z jego własnymi traumatycznymi przeżyciami z dzieciństwa - aż dziwne, że takiego wzięli do policji. Być może zresztą tylko na Islandii, na której, jak pisze Indriðason, w ciągu 40 lat zdarzyło się zaledwie 40 niewyjaśnionych przypadków zaginięć, policja ma czas grzebać się w zagadkach, które gdzie indziej dawno by zamknęli niewyjaśnione i pokryłby je kurz. Ale nie w Reykjaviku, bo tu mają czas, poza tym i tak wszyscy wszystkich znają, trudno cokolwiek ukryć...

Dobry kryminał w islandzkich realiach. Dwa wątki czasowe, zgrabnie przemieszane. I szczypta wiadomości o czasach komuny w dawnej NRD. Niezłe.