Jaromira

Uwielbiam klimat wierzeń słowiańskich, a tutaj ten klimat jest. Początki chrześcijaństwa nie spowodowały zniknięcia bóstw, zaklęć i magii. Tytułowa bohaterka pragnie przyjęcia nowej wiary, jednak droga do tego nie będzie dla niej łatwa. Przejdzie od pragnienia zemsty aż do przebaczenia.

"Wybaczyć to nie znaczy zapomnieć. Wybaczyć to znaczy nie odczuwać złości i pragnienia zemsty z powodu doznanej krzywdy. Wybaczyć to znaczy przemienić zło w dobro. To wieczny spokój."

Ta historia jest niesamowicie wciągająca, może przez swoistą atmosferę, tak szczególną dla czasów słowiańskich:
"Sulirad nie zważał na szepty, na spadające gałęzie, na złowrogi trzepot skrzydeł nietoperzy, pohukiwania sowy, przeciągłe wycie wilków w oddali. Wiedział, że tylko odwaga może ich teraz uratować. Nie mogli pokazać lęku. Jaromira była wpółprzytomna. Nie czuła, więc strachu. Nie wiedziała gdzie jest ani co się z nią dzieje. Nie musiała się pilnować, by strach jej nie sparaliżował. Sulirad miał ciężej. Słabość rozzuchwali dzikie bestie czyhające na nich za każdym drzewem. Przy najmniejszym odruchu ucieczki, przy najmniejszym przyspieszonym biciu serca, przy najmniejszym zapachu strachu, ich wyczulone nozdrza poruszające się szybko jak skrzydła motyla, gotowe były wyszeptać słowa: brać ich, a wtedy stado dzikich, rozwścieczonych strzyg rzuciłoby się na nich, wyrwało serca, poszarpało je, rozkrwawiło, rozpłatało, a potem włożyłyby im z powrotem do piersi pozostałe strzępy ich serc...

"Było to w czasach, kiedy ciemne mroki pełne magicznych zaklęć powoli rozświetlało światło Chrystusa. Było to w czasach, w których myśli pełne życzeń, przekleństw, pragnień, pożądań różniły się biegunowo od ust, które wypowiadały pierwsze słowa modlitwy, czyny zaś znaczyła krew, śmierć, gwałtowność. Było to w czasach, które nigdy nie przeminęły. To, co było - zdarzy się i zdarza się cały czas."
Już początek mnie zachęcił. Interesuję się wierzeniami naszych przodków, a o tym jest tu całkiem sporo. Czy człowiek jest w stanie się zmienić pod wpływem chrześcijaństwa? To właściwie kluczowe zagadnienie tej książki. Bohaterowie - tytułowa Jaromira i Gniewomir przechodzą swoista metamorfozę. Obok fikcyjnych postaci pojawia się tu historia życia świętego Wojciecha. Tutaj ta odległa postać z nudnych lekcji historii, nabiera barw, i staje się bliska. Historia traktuje o zmianie, stracie, miłości i przebaczeniu. Jest w tej książce niesamowity klimat, który wciąga, pochłania...
"Widział ją nieustannie pod przymkniętymi powiekami. Stała nad brzegiem jeziora. Wpatrzona w dal. Jaromira w zielonej sukni. Czuł nadal jej ciało, kiedy w tamtą czerwcową noc lgnęła do niego, jakby stanowiła jego własność, była jego integralną, nierozerwalną częścią. Pamiętał jej pocałunki. Najpierw wstydliwe, delikatne, później – zachłanne, kradzione ukradkiem w leśnej gęstwinie. Ale kiedy przychodził sen Jaromira znikała. Widział krew, coraz więcej krwi. Złe sny biorą się ze złych myśli. Dlaczeg...