Japoński wachlarz

To trzecia książka Joanny Bator, którą przeczytałam. I każda z nich była inna. To dobrze, bo autorka nie powiela samej siebie i nie nudzi czytelnika. „Ciemno, prawie noc” to mroczny, brutalny thriller psychologiczny z wątkiem historycznym i elementami satyry społecznej z dodatkiem metafizyki. „Chmurdalia” to saga rodzinna napisana zawiłym, plastycznym językiem z nieodłącznym wątkiem baśniowo- metafizycznym. Natomiast „Japoński wachlarz” to zapiski autorki z dwuletniego pobytu na stypendium w Tokio. Jak sama pisze, to „zestaw widoków z kraju Kwitnącej Wiśni”. „Subiektywna opowieść autorki nie aspirującej do roli znawcy, ale spacerującej po rzeczywistych i symbolicznych przestrzeniach obcej kultury”. Zawiera ważne elementy fascynacji piszącej:

- miasto

- język

- smaki i zapachy.

Według mnie ważnym tematem też była obyczajowość, podejście do seksu oraz rozróżnienie miedzy tym, co kobiece i co męskie, tak inne niż w kulturze europejskiej.

Rzecz jest napisana lekko, dowcipnie, momentami fascynująco, momentami mniej. Dla mnie, znającej Japonię tylko z filmów była to bardzo interesująca i sympatyczna lektura.

Lekkim piórem, z prostotą snuta opowieść o spostrzeżeniach, wrażeniach i zadziwieniach odnoszących się do dwuletniego pobytu autorki w Japonii. Nie za głęboko, trochę anegdotycznie, ciekawie i przystępnie. Nie tylko z wierzchu, bo i trochę spod uchylonej podszewki (autorka nawiązała kilka przyjaźni z mieszkańcami Kraju Kwitnącej Wiśni), jednak nie z wewnątrz. To opowieść podróżnika z szacunkiem i zafascynowaniem odkrywającego inność w kraju, który dzieli od nas kilkugodzinny lot samolotem i kulturowa przepaść trudna do ogarnięcia przez wielu Europejczyków.

Dla mnie: w porządku lecz nie porywająco. Zdecydowanie wolę autorkę w roli powieściopisarki:).

Książkę miałam błędnie w dziale historyczne, ale po cegłach bizantyjskich miło było poczytać sobie coś współczesnego. O autorce czytałam kiedyś pochlebny w jakiejś gazecie, chyba Polityce albo Twoim stylu. Nie wiem, w każdym razie pisano tam, że to dobra autorka.
Tutaj opowiada o Japonii, jaką poznała podczas dwuletniego pobytu w tym kraju jako pracownica naukowa zajmująca się tematyką gender.
Jej opowieść o Japonii jest całkiem inna niż reportaże z tego kraju,które już czytałam. Nie ma tu polityki, męskich spraw, jest natomiast opis życia i tego, co różni te kulturę od naszej. Mamy więc opowieść o uliczkach i adresach, o domu i kapciach, o łazienkach, gościach, jedzeniu, szkolnictwie, idolkach masowej kultury, zasadach kontaktu z obcymi, poznawania przyszłego męża i żony, kupowania kimon i zasad panujących w pracy. Autorka poszła do Łaźni i do dzielnicy uciech, była w sklepie z kimonami i spotykała się z rodowitymi Japończykami. Okazuje się, że ten raj jest bardzo inny od naszego, a zarazem tak podobny.
Bator pisze bardzo przystępnie. Czytałam tę książkę jak opowieść z podróży i pamiętnik. A zarazem trochę z racji otwartości na inne kultury i studiów gender, autorka wyczuła i opisała sprawy często tabu, niedostępne dla obcokrajowca odwiedzającego Japonię. Teraz panuje moda na kino japońskie. Ja tez je pokochałam. Tutaj dowiedziałam się kodu kulturowego tego kraju. Jak bardzo mało o tym wszystkim mówi zewnętrzna warstwa tych filmów i jak bardzo ciekawy to kra...

“Japoński wachlarz” Joanny Bator jest tego rodzaju książką, po przeczytaniu której ma się natychmiastową ochotę wsiąść w pociąg/samolot/dorożkę i gnać przed siebie, byle najbliżej opisywanych przez Autorkę miejsc. To trochę tak, jak z czeskimi impresjami M. Szczygła - czytasz Jego “Gottland” czy “Zrób sobie raj”, a później budzisz się następnego poranka w samym środku Pragi. I zupełnie Cię to nie dziwi.

“Wachlarz” to doskonały przewodnik po kulturze i społeczeństwie Kraju Wiśni (jest też w nim o wiśniach, sushi i innych rybach), zbiór zaskoczeń i rozczarowań (głównie jednak konglomerat zdziwień) napisany z perspektywy osoby, która poznaje Japonię, uczy się jej i szczerze opisuje swoje wrażenia. To fascynująca wyprawa nie tylko ciasnymi, betonowymi i nieurokliwymi kanionami tokijskich ulic i dzielnic, labiryntami linii metra i skomplikowanego języka, ale przede wszystkim opis kraju, który z jednej strony pozostaje niezmienny w swej tradycji, a z drugiej kipi pełen napięć i chęci zmian. To także opowieść o Japończykach i niemały guided-tour, który być może, jeśli znajdziemy się na miejscu, pomoże nam ich zrozumieć i “ogarnąć”. Wreszcie, “Wachlarz” to nie pozbawiona wyważonego humoru książka o namiętnościach i braku bliskości, zamykaniu się przed cudzoziemcami i fascynacji kulturą Zachodu, hotelach na godziny, “siostrzeństwie w nagości” i “szacownych kąpielach”, nieumiejętności mówienia “nie”, a wszystko napisane tak, że książkę zjada się i połyka, siorbiąc ze szc...