Ior

Einstein powiadał, że wyobraźnia jest ważniejsza niż wiedza. Ta niemająca początku ani końca materia, ma w sobie coś boskiego, jest jak nadziemska, nie pochodząca z poznania na jawie świata materialnego, siła, która oddziałuje na człowieka. Nigdy nie umiera, nie da się jej stracić. A jednak często niej zapominamy. I wtedy na naszej drodze staje historia spod pióra Pana Marka Zychli, która rzuca pytaniem: „Gdzie podziałaś swoją wyobraźnię?” Historia, która od pierwszych słów przenosi nas w baśniową krainę, w której baśniowe stwory i baśniowa magia są na porządku dziennym, naturalnie budując świat opowieści. Historię, która kryje nie tylko magię, ale i nostalgię, tęsknotę oraz morze miłości i odwagi. Każdy rozdział to plastyczna opowieść, która pobudza do marzeń, nad którą warto zatrzymać się na chwilę i za pomocą swojej wyobraźni, zatrzymać je na stałe. Autor przy użyciu niemal malarskiej fantazji przenosi nas w tę historię, pełną nieoczywistości, niedopowiedzeń, tajemnic i luk, które może zapełnić tylko nasza wizja i refleksja. Dajcie się wciągnąć w tę historię, bo w niej nic nas nie ogranicza, nawet wiek.

Historia o sile wyobraźni i jednoczeniu się w walce ze złem. O zatraceniu w chęci przeżycia przygody i wieżach rodzinnych.

„To miejsce jest magiczne w pokręcony sposób."
Żadne zdanie tak dobrze nie opisuje zawartości powieści Marka Zychli. Żadne zdanie, które ja stworzę, nie zrobi tego tak zgrabnie. Kraina, którą wykreował autor pełna jest bowiem magii, ale magii tak pokręconej, że nie przywykłam do obcowania z taką jej formą. Wytrąciło mnie to z równowagi, ale zarazem wzbudziło jeszcze większą sympatię wobec autora, choć już i tak cieszył się moim sporym uznaniem. Na co dzień jest on twórcą weird fiction, świetnych horrorów, które zabierają grut spod nóg. Tym razem zmierzył się z formą, jaka przeznaczona jest dla młodszego czytelnika, ale zrobił to z typowym sobie wdziękiem. Nie tego się spodziewałam, ale już powoli przyzwyczajam się do tego, że autor ten lubi co krok mnie zaskakiwać.

Nie będę oceniać powieści w kategorii dobra-zła, a jedynie podkreślę, że jest inaczej i jest ciekawie, a to połączenie zawsze mile poznaję. Dzieci u Zychli są dziećmi (ważny atut), dorośli natomiast dla odmiany zostają z czasem wmieszani w fantastyczne sprawy, które dzieją się obok nich. Czyta się to przyjemnie i połyka niemalże na jeden raz, choć nie brak tu zwrotów akcji, które wymagają przerwy na złapanie oddechu. Powieść zdecydowanie z rodzaju tych, co umilają codzienność.