Imię wiatru

Mimo że czytanie tej książki znacznie mi się przedłużyło, to absolutnie nie żałuję, że po nią sięgnęłam. I koniecznie chcę serię kontynuować.

Kvothe jest wyjątkową postacią, która ze szczęśliwego życia ze swoją rodziną, nagle została sama na świecie, a jej priorytetem stało się przetrwanie. Nie zawsze szczęście mu dopisywało, a czasem przez dłuższy czas trzymał się go okrutny pech i człowiek miał ochotę zadać sobie pytanie "czy tego chłopaka spotka w końcu coś dobrego?" . Ale wszystko się w końcu w jakiś sposób rozwiązało. I wszystko, jak się z biegiem czasu okazywało, było "po coś".

Jak najbardziej można tej książce zarzucić, że początek może być nudny i mało wciągający, że umiejętność Kvothe związana z naprawdę błyskawicznym zapamiętywaniem to trochę przesadzona rzecz, że czasem można się było poczuć jakby pominęło się jakąś część książki, bo nie wszystkie rzeczy wymyślone przez autora zostały wyjaśnione (można to zrzucić na formę narracji, która polega na spisywaniu wspomnień, bo faktycznie mogłoby być trochę dziwne, gdyby Kvothe wyjaśniał jakieś podstawy z ich świata komuś, kto doskonale wie, co to jest). Ale nie zmienia to faktu, że autor kreuje tu naprawdę solidne uniwersum. Z bogami, demonami, całkiem ciekawym i oryginalnym ujęciem magii i sposobami jej wykorzystywania... Bardzo spodobało mi się też to, że autor nawet zwrócił uwagę na inną mentalność czy inny dialekt mieszkańców wsi.

Ciężko po jednej części ocenić historie, ale jednocześnie u...

Książka jest fajna. Pomysł ciekawy, fantastycznie przedstawiony świat, ciekawe postacie - pomimo tego, iż kilka było naprawdę irytujących. Denerwująca czasami jest ta niedomyślność głównego bohatera w niektórych sprawach. Ogólnie książka bardzo fajna i jak najbardziej polecam. Teraz muszę czekać na kolejną część opowieści Kwothe'a , gdyż ta ( według mnie ) została skończona w bardzo ciekawym momencie.

Ciekawa książka napisana dobrym stylem. Pojawiają się w niej interesujące, tajemnicze postacie, alchemiczne zagadki a fabuła jest bardzo wciągająca. Mimo kilku niedociągnięć i niekonsekwencji książkę warto przeczytać. Czekam niecierpliwie na kolejny tom.

Warto zajrzeć. Niby wszystko już było, ale i tak poczułam powiew świeżości - spodobał mi się przede wszystkim świat książki, bohater z każdą stroną robił się trochę mniej interesujący - ale mimo to na 800 stronie nadal go lubiłam :P.

"Imię wiatru" jest z całą pewność jedną z najlepszych książek, jakie ostatnio czytałam. Począwszy od świetnych opisów, które oddziałują na wyobraźnię, dają doskonały obraz tego, o czym jest mowa (z drugiej strony niektórzy mogą się poczuć nimi przytłoczeni). To nie są żadne proste określenia, pojedyncze słowa, ale całe akapity służące opisaniu danej rzeczy, danego uczucia. I do tego bardzo trafne. Bohaterowie świetnie dobrani i wykreowani. Dzięki dokładnym opisom, można sobie ich dobrze wyobrazić. Moim zdaniem pasują do siebie idealnie. Historia Kvothe’a mnie zaciekawiła i urzekła. Może i jest ciut naciągana po bokach - chodzi głównie o "od zera do bohatera", ale ładnie wyjaśnił to Bast na koniec (cytat: [spoiler]"Ludzie widzieli w nim bohatera, więc grał swoją rolę. Bohaterstwo nosił jak maskę, aż w końcu uwierzył w nie. I tym sposobem maska stała się prawdziwym obliczem" - jak dla mnie to po części wyjaśnia tę bohaterską postawę). [/spoiler] Poza Kvothe'em zaintrygowały mnie jeszcze Denna i Auri, obu ich nie mogę rozgryźć. Są bardzo ciekawymi postaciami, w dodatku tajemniczymi i chyba przez to tak świetnymi. Wspaniały styl, wszystkie niedopowiedzenia, tajemnice, które dopiero po chwili są ujawniane, ciekawy pomysł (choć może niezbyt oryginalny) - to sprawia, że trudno się oderwać. Podoba mi się też sposób, w jaki prowadzona jest historia - jako opowieść karczmarza o jego legendzie, z wszystkimi przerwami będącymi chwilowym powrotem do jego teraźniejszości. Prawdą jest, że w...

Zdecydowanie polecam :)