Honor oficera

... i nie wiem co powiedzieć.
Gabriel Deane to uosobienie cnót oficera-żołnierza. Idealny pod każdym względem tak bardzo, że sam Zawisza Czarny pękałby z dumy mając takiego przybocznego.
Emmaline - anioł i święta kobieta. Bezgranicznie lojalna i oddana, dla swojego niesfornego syna gotowa do najwyższych poświęceń.
Claude Mableau - zżerany wojenną traumą, ziejący nienawiścią do wszystkiego co angielskie, nade wszystko zaś - do Edwina Tranville'a i czerwonego kabata.
Są przyjaciele Gabe'a, z których każdy - mam wrażenie - urządził sobie życie bez porównania lepiej, niż sam Gabriel.
Są rozstania i powroty, uczucie piękne i trudne jak wybory, których trzeba dokonać; bezpowrotnie coś utracić, by móc coś odzyskać.
Z jednej strony - to ujmująca historia afektu angielskiego żołnierza i francuskiej wdowy: Spokojna, stateczna, i - choć nasączona dramatyzmem - z lekka drętwa i nieco męcząca.
Z drugiej - podbijanie piłeczki przez Emmaline. Miejscami było to aż irytujące.
Ale cieszę się, że wzięłam "Honor oficera" do ręki. Ma w sobie coś... dojrzałego?
To nie tylko chwila wytchnienia od blichtru salonów, tytułów, wyfiokowanych panienek i wyniosłych panków "z arystokracji". Mogę sobie labidzić i wydziwiać, lecz prawdą jest, że czas spędzony nad książką upłynął mi więcej niż przyjemnie. Wystawię się teraz na śmiech i posądzenie o nadmierną egzaltację, ale najchętniej przyrównałabym "Honor oficera" do starej filiżanki na półce serwantki: Spękanej, prz...