Gorath. Krawędź otchłani

Wszyscy znamy określenie "klątwa drugiego tomu ", a gdy drugi tom okaże się dużo lepszy? To będzie to "progres drugiego tomu? "Sukces drugiego tomu"?



Jakby tego zjawiska nie nazwać już drugi raz z rzędu mam przyjemność się z nim spotkać. W poprzedniej recenzji cieszyłam się z fantastyki o słowiańskiej mitologii, dziś zachwycam się książką Janusza Stankiewicza "Gorath krawędź otchłani " wydaną przez wydawnictwo Alegoria .



O ile pierwsza część przygód pół orka, najemnika Goratha była zwykłym fightasy, szybką łatwą lekturą o wartkiej akcji to Krawędź otchłani wymaga już od czytelnika skupienia. Poznajemy tu historię, politykę i charakterystykę fantastycznych nacji, których w książce nie brakuje. Muszę przyznać, że autor wykazał się dużą pomysłowością, a opisy są ciekawe i wciągające. Na każdym kroku śledzimy intrygi i knowania. Nie ma tu postaci czarno białych, kiedy już wydaje się, że trafiliśmy na pozytywnego bohatera, okazuje się, że kryje mroczną tajemnicę. Natomiast brutalny morderca umie okazać sumienie. Bardzo intrygowało mnie porozumienie między elfem i orkową Władczynią. Podoba mi się jak z jego pomocą autor nakreślił różnice między tymi rasami, a jak wiadomo- różnice się przyciągają😉. Pozostaje też kwestia smoka, który pojawił się w pierwszym tomie- skąd się wziął i dlaczego właśnie teraz? Między tę wszystkie historie autor wplata przygody Goratha, który planował się ustatkować i rozpocząć żywot "porządnego obywatela". Cóż, mi...

Zastanawiam się, jak to się stało, że kiedyś przestałam czytać książki z fantastyki. Ogromnie się cieszę, że z powrotem czytam ten gatunek książek, bo trafiam na naprawdę świetne historię. Taka jest również ta dzisiejsza, którą pragnę Wam nieco bliżej przedstawić. Dodatkowo, miałam to szczęście, że miałam przyjemność być jedną z patronek medialnych, za co bardzo dziękuję:) Jesteście ciekawi, co spotkało Goratha w tej części i jakie są moje wrażenia po lekturze? Jeśli tak, to usiądźcie wygodnie i zaczynamy :)

Gorath, który cudem uniknął śmierci, postanawia wreszcie nacieszyć się odzyskaną wolnością na dalekich Wyspach Południowych. Jednak wojna na wszystkich rasach odcisnęła ogromne piętno. Nasz bohater zdaje sobie sprawę, że nowe, uczciwe życie, które postanowił po swoich dotychczasowych doświadczeniach obecnie prowadzić, wcale nie będzie takie proste. W wyniku splotu różnych okoliczności, Gorath ląduje na pirackim statku, którym dowodzi jego dawny kompan znany jako Czarny Żniwiarz. Piraci mają za zadanie zrabować statek Theran. To lud z Natanbanu, który na swoim okręcie przewozi bardzo cenny ładunek. Natomiast dawny przyjaciel naszego orka - elf Evelon, wchodzi w bliższe relacje z Kathaną Marr....Prowadzi własną, niebezpieczną grę, w której stawka jest ogromnie wysoka. I może zmienić dotychczasowe życie wszystkich ras... Jak potoczą się losy Goratha? Jaki czeka go finał ? Jakie konsekwencje będą miały dalsze kontakty Evelona i Kathany Marr? Kto kogo ...

"Krawędź otchłani" to drugi tom przygód półorka Goratha. Autor ponownie zaserwował nam dużą dawkę przygód, świetnych opisów walki oraz wprowadził nowości!

Uwielbiam ten brutalny świat i wszelkiego rodzaju typów spod ciemnej gwiazdy, które nosi 😁 są tu przestępcy, złodzieje, oszuści, intryganci i wiele więcej!

Tym razem autor dał więcej miejsca Marr(która chyba jest moją ulubienicą tego tomu) i Evelonowi. Ich wątki zostały rozbudowane i okazały się dla mnie bardzo ciekawe, wiele razy wręcz bardziej angażujące niż wątek głównego bohatera.

Byłam urzeczona klimatem tej powieści, użytymi motywami i myślałam, że ciężko byłoby ten klimat uczynić jeszcze bardziej moim.... I wtedy pojawili się piraci! I byli super! Więc byłam pewna, że teraz już naprawdę jest wszystko, a właśnie wtedy... Autor wprowadził postać wiedźmy! Która również bardzo mi się spodobała! Klimaty w tej książce to był dla mnie po prostu raj 😍

Jest jednak pewna kwestia, która psuła mi odbiór tej historii :/ a jest to niestety sam główny bohater. Nie za bardzo umiem go polubić, bo go ciężko zrozumieć. Odnosiłam wrażenie, jakby on sam nie wiedział czego chce i nie mógł się zdecydować. Autor za mało pokazał nam jego myśli i odczuć, by się do niego zbliżyć i poczuć jakąś więź.

Jak na mój gust działał zbyt chaotycznie oraz zbyt często odbierałam go jako hipokrytę. Miał swoje za uszami, jest skory do bitki czy oszustwa, ale jednocześnie potępia innych, którzy zachowują się ...

8,5/10 ⭐

"Krawędź Otchłani" to jazda bez trzymanki, bez skrupułów i bez... celu? To właśnie jego poszukuje tytułowy półork, próbując zacząć wszystko od nowa. Jednak nie jest to takie proste, ponieważ jak zwykle tam, gdzie pojawia się Gorath, znajdą się również kłopoty. A one potrafią niebezpiecznie szybko eskalować i coraz trudniej wyjść z nich obronną ręką, szczególnie gdy interesy zaczynają robić się nieco zbyt osobiste.

Drugi tom serii o półorku zapewnia fantastyczną rozrywkę, świetnie wykorzystując i splatając wątki z poprzedniej części. Więcej uwagi zyskują też bohaterowie drugoplanowi, którym, mniej lub bardziej, zalazł za skórę nie kto inny jak Gorath. Chociaż wśród grona jego licznych znajomych znajdą się także (przynajmniej tymczasowi) sojusznicy, nigdy nie wiadomo komu można ufać w bezlitosnej walce o wpływy. Podobały mi się niespodziewane powroty niektórych postaci, ujęcie ich ponownych spotkań z Gorathem i wpasowanie ich historii w spektakularny całokształt.

Niezwykle interesujące były również sceny rozgrywające się między władcami, potajemnie realizowane działania, zawoalowane przytyki i bardziej bezpośrednie oskarżenia, które przechylały odpowiednio szalę zwycięstwa na stronę różnych przywódców. Pozytywnie zaskoczyło mnie także jak wiele skrywały do tej pory niepozorne postacie, których nie podejrzewałabym o tak ostre zagrania. Oczywiście nie zabrakło też obrazowych i dynamicznych scen walki (między innymi na...

Nieco później niż miałam to w planach sięgnęłam po drugi tom przygód Goratha, półorka, którego życiem jest walka. Niestety walka pod cudze dyktando.

Na szczęście, może liczyć na wsparcie kilku przyjaciół i po wypełnieniu zadania dostaje szansę na rozpoczęcie nowego, uczciwego życia.

Czy to mu wychodzi?

Nie do końca… Gorath stanowi kliniczny przykład, że: „Plany robi się po to, by było wiadomo czego nie udało się zrealizować” tak mawiał nauczyciel Lenny’ego, którego znacie z moich książek (p. Kroniki Lenny’ego; drugie wydania).

Gorath udowodnił, że te słowa są prawdziwe bez względu na gatunek istoty, której one dotyczą. Równocześnie udowadnia też, że bez względu na to jak dokładnie przeanalizowało się wszystkie opcje i tak zawsze znajdzie się co, co pokrzyżuje zamiary udowadniając tym samym, że nie da rady uciec od przeszłości. Głównie własnej, ale nie tylko.

Mimo najszczerszych chęci, i wsparcia elfa, który stworzył dla niego duplikat osobowości, półorkowi nie udaje się rozpoczęcie uczciwego życia. Nie udaje mu się bowiem „wyłączyć” naturalnych dla niego odruchów i… wbrew samemu sobie ląduje tam, gdzie nie miał zamiaru.

Ostatecznie dochodzi do wniosku, że skoro nie można czegoś zmienić, to trzeba wykorzystać okazję na maksa i w taki jak nie inny sposób zgromadzić sobie fundusze na przyszłe, uczciwe życie.

Podobne dylematy ma też Evelon. Co prawda podobieństwo jest niewielkie, ale jest. To nieśmiertelne...

Gorath po ucieczce z paszczy smoka chce zacząć wszystko od nowa. Niestety nie jest to takie łatwe jakby się mogło wydawać. Pół ork trafia do jednego z rywalizujących ze sobą gangów, a ludzie z jego przeszłości pojawiają się na horyzoncie. Pewien dawny przyjaciel Goratha, Evelon wdaje się z potężną Kathaną w bardzo niebezpieczną grę. Czy wyjdzie z niej cało? Czy Gorath znajdzie swój spokój i zacznie nowe życie?

Autor zdecydowanie utrzymuje poziom pierwszej części. Drugi tom o przygodach pół orka jest fascynujący, trzymający w napięciu i oczywiście nieprzewidywalny. Gorath jak zwykle mnie nie zawiódł. Cały czas jest moim ulubionym bohaterem.

Duży Plus za to, że w tej części znalazły się osoby z poprzedniego tomu. Uwielbiam wiedzieć co się dzieje u innych bohaterów. Polubiłam Xanadu i finalnie było mi go strasznie szkoda. Zaskoczyła mnie postać Evelona i to wcale w nie pozytywnym sensie tego słowa.

Super, że autor dalej pisze z punktu widzenia kilku osób, bo to daje lepszy pogląd na całą sytuację. Bardzo spodobały mi się rysunki w książce. Kocham, gdy są stosowane takie „zabiegi”. Pismo autora stało się jeszcze lepsze, choć czasem męczyły mnie za długie rozdziały.

Ze zniecierpliwieniem będę wyczekiwała kolejnego tomu, który coś czuję będzie najlepszy z całej trylogii.