Final Proposal

"Final Proposal" to ostatnia odsłona serii "S.I.N" K.Bromberg, skupiająca się na historii miłosnej środkowego z braci Sharpe — Forda i jego partnerki biznesowej Ellery. Jak w mojej ocenie wypada ona na tle dwóch poprzednich tomów? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Fordham Sharpe to bez wątpienia ten z braci, który stanowi idealne połączenie obojga rodziców. Jest tym, który potrafi załagodzić każdy konflikt i znaleźć wyjście z każdej, nawet najbardziej beznadziejnej sytuacji. Przez lata był tym, który scalał całą rodzinę. Zatem dlaczego nagle poczuł się odrzucony?

Wszystko za sprawą zbliżającej się premiery wydania książki biograficznej o jego ojcu i tego, jak został w niej opisany. Mężczyzna jest rozgoryczony tym, że ojciec opisał go jedynie jednym krótkim sformułowaniem — "Po prostu Ford", dlatego po kłótni z rodzeństwem jedzie tylko w sobie znanym kierunku, by przełknąć gorycz w samotności. Niestety nagłe nałamanie pogody zmusza go do spędzenia nocy w hotelowym barze, gdzie poznaje tajemniczą i intrygującą kobietę. Czy to spotkanie będzie miało wpływ na dalsze życie Forda? Tak — i to całkiem istotne, ponieważ jakiś czas później zostaną biznesowymi partnerami. Czy wspólny interes zbliży ich zatem do siebie? Czy Ford w końcu pogodzi się z tym, co napisano o nim w biografii ojca? Co wydarzy się, kiedy on i Ellery tymczasowo zamieszkają w przebudowywanym przez siebie hotelu? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam Was do lektury.

Muszę przyznać, że "Final ...

Ten moment, gdy sięgasz po finałową cześć serii, której poprzednie tomu ci się podobały, i….. I okazuje się odstawać od reszty.

„Final Proposal” nie jest zła, co to to nie. Po prostu brakło między nami jakiejś nici porozumienia, chemii. Książkę czyta się dobrze, jest przyjemna w odbiorze, w końcu K. Bromberg jest dla mnie sprawdzoną autorką, a na jej twórczości nie zawiodłam się jeszcze nigdy. Jednakże ta książka była jakaś mało wyrazista. I tutaj wcale nie zawinił główny bohater, tak bardzo zły na zmarłego przed laty ojca, że w swej biografii określił go mianem „Po prostu Ford”, to nie wina głównej bohaterki, która bała się miłości, bo wszystkie osoby, które kochała odeszły, a ona została z przybranymi braćmi i ojczymem. To wina całokształtu fabuły. O ile poprzednie części na wstępie do mnie przemawiały tak tutaj czegoś mi zabrakło. Na szczęście trojaczki tradycyjnie nie zawodzą, w dalszym ciągu intuicyjnie na siebie reagują, wręcz znają swoje myśli. Kolejnym plusem jest to, ze w końcu poznajemy bliżej środkowego brata: tego, który dał się nam poznać jako mam wrażenie najcichszy, najbardziej stonowany.

Na końcu brakło mi także jakiejś bonusowej sceny dotykającej całość, choć może właśnie taka role miał pełnić epilog? Sama nie wiem.

Seria całościowo w moim odczuciu wypada naprawdę dobrze. Jestem przekonana, ze to nie ostatnie książki od autorki które czytam. Z pewnością do nich wrócę.