Pierwsze gruntowne studium o prozie Jarosława Iwaszkiewicza, oparte o analizę najwybitniejszych i najbardziej charakterystycznych dzieł pisarza z okresu 1918-1939. Ukazuje to studium rozwój jego postawy filozoficzno-artystycznej na szerokim tle prądów umysłowych przełomu XIX i XX wieku powiązania prozy Iwaszkiewicza z problematyką literatury i sztuki europejskiej tego okresu oraz oryginalność i swoistość propozycji estetycznych i myślowych pisarza w kontekście tych powiązań.
Studium Przybylskiego, pełne błyskotliwej erudycji, napisane jest stylem klarownym i ze swadą eseisty.