Dzieci przetrwały rzeź. Teraz opowiadają historię zamordowanych rodziców i dziadków. Rozalia miała osiem lat, gdy schowana w piwnicy słyszała ostatnie słowa umierającej matki i siostry. Zofia pamięta złowieszczą przestrogę – „Jutro ma was tu nie być. Będą mordowali". Tak ostrzega ich wiejska położna, Ukrainka. Nikt w to nie wierzy. Pogrom przetrwa jedynie garstka. Teodora uczestniczyła we mszy, kiedy Ukraińcy zaatakowali kościół w Kisielinie. Uratowała się z płonącej dzwonnicy. To jest jej pierwsze spotkanie z banderowcami. Niestety nie ostatnie. W 1939 roku sielskie życie na Wołyniu się kończy. Polska upada, zmieniający się okupanci sieją postrach. Jednak największe zagrożenie przychodzi ze strony, z której nikt się tego nie spodziewał. Sąsiadów. Kumów. Ukraińców. Wiedzeni banderowską wizją Ukrainy zaczynają mordować Polaków. Wołyńskie dziewczęta były jeszcze dziećmi, gdy rozpoczął się pogrom. Widziały śmierć rodziców, braci, sióstr i rzeź całych wsi. Słyszały błagania bezbronnych ofiar opętanych szałem mordu Ukraińców. Z dnia na dzień straciły nie tylko najbliższych, ale również swoją ojcowiznę. Nowa książka autorki bestsellerowych Dziewczyn z Powstania, Dziewczyn z Syberii i Dziewczyn z Solidarności.
Dziewczyny z Wołynia
Anna Herbich
9.1
/10
Ocena 9.1 na 10 możliwych
Na podstawie 31 ocen kanapowiczów
Na podstawie 31 ocen kanapowiczów
/o-9788324042913/n/dziewczyny-z-wolynia)
Popraw tę książkę
|
Dodaj inne wydanie
9.1
/10
Ocena 9.1 na 10 możliwych
Na podstawie 31 ocen kanapowiczów
Na podstawie 31 ocen kanapowiczów
Opis
Data wydania: 2018-07-02
ISBN: 978-83-240-4291-3, 9788324042913
Wydawnictwo: Znak
Seria:
Prawdziwe historie
Kategorie:
Historia Ukrainy,
Historia
Stron: 277
Autor
/ce3eba2a8ea5d40436b6d36f3a50cc89/n/anna-herbich)
Anna Herbich
Urodzona 20 czerwca 1986 roku w Polsce (Warszawa)
Anna Herbich - pisze książki przedstawiające kobiece spojrzenie na historię. Autorka bestsellerowych książek "Dziewczyny z Powstania" i "Dziewczyny z Syberii". Urodziła się i mieszka w Warszawie. Fot. źródło: @Link
Pozostałe książki:
/6c455983893a9365ef842f8f05f95add/n/dziewczyny-z-powstania)
/o-9788324042913/n/dziewczyny-z-wolynia)
/e465ba16-db8b-4d27-a30f-0915ae2a92f8/n/dziewczyny-z-syberii)
/3948ed8ca1bb51dadfec63b98de95f23/n/dziewczyny-ocalale)
/90a5d737-b075-4d41-a06a-75799dd7a8be/n/dziewczyny-sprawiedliwe-polki-ktore-ratowaly-zydow)
/o-9788324034642/n/dziewczyny-z-solidarnosci)
Wszystkie książki Anna Herbich
Gdzie kupić
Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki
2 osoby szukają tej książki
Moja Biblioteczka
Już przeczytana? Jak ją oceniasz?
Recenzje
Ocalić od zapomnienia
WYBÓR REDAKCJI
13.10.2020
Gdyby drzewa potrafiły mówić, opowiedziałyby nam, historię rzezi wołyńskiej. Jak sąsiad mordował sąsiada. Jak Ukrainiec w bestialski sposób pozbawiał życia Polaka. Gdyby drzewa potrafiły mówić, powiedziałyby, gdzie znajdują się bezimienne groby, tych którzy polegli za bycie Lachem... Dziewczyny z Wołynia to historia dziewięciu kobiet, które jako ... Recenzja książki Dziewczyny z Wołynia
@Zaczytane_koty
× 13
LUDOBÓJCZA RZEŹ
WYBÓR REDAKCJI
17.11.2020
DZIEWCZYNA Z WOŁYNIA ANNA HERBICH – SERIA PRAWDZIWE HISTORIE Dziewięć wspomnień z okrutnej ludobójczej rzezi na Polakach, która miała miejsce 11 lipca w 1943 roku na Wołyniu tzw. „krwawa niedziela”. Bohaterkami tej książki są Wołynianki, kobiety w podeszłym wieku, które jako dzieci przeżyły gehennę, przetrwały wyrok śmierci, aby podzielić się ... Recenzja książki Dziewczyny z Wołynia
@jagodabuch
× 12
Wołają z grobów, których nie ma
8.04.2020
W tej książce, starsze kobiety, niegdyś mieszkanki mitycznego Wołynia przedstawiają pełne grozy wspomnienia z Rzezi Wołyńskiej, prawdopodobnie najstraszniejszego pogromu rasy polskiej. Autorka ma w swojej książce jeden cel - ocalić od zapomnienia kresowiaków. W pierwszym rozdziale bohaterką jest Janina Kalinowska z domu Sokół (?). Nie wie jak się ... Recenzja książki Dziewczyny z Wołynia
@modastylcoco
× 1
Dziewczyny z Wołynia
4.12.2018
Bohaterkami tej książki są kobiety, które siedemdziesiąt pięć lat temu, jako małe dziewczynki, mieszkały i wychowywały się na Wołyniu. Kobiety, na które wydano wyrok śmierci, ale mimo wszystkim przeciwnościom losu przetrwały i żyją do dziś. Z biegiem lat ich wspomnienia są nadal żywe, bo doskonale pamiętają dzień, w którym straciły swoich najbliższ... Recenzja książki Dziewczyny z Wołynia
@Nowe_Horyzonty
× 1
Moja opinia o książce
Opinie i dyskusje
Przeczytane
Biblioteka
Historie opowiedziane przez bohaterki tej książki przerażają na wiele sposobów. Najpierw, co oczywiste, całym bestialstwem dokonywanych zbrodni – nie tylko samym faktem zabijania, ale też poprzedzającymi go psychicznymi i fizycznymi torturami. Trudno sobie wyobrazić, czego doświadczyły i co widziały te kobiety oraz wszyscy inni Polacy z Wołynia, których one są głosem. Trudno to opisać, a jednak dziewięć z nich swoją historię opowiedziało, w imię zachowywania pamięci i obowiązku przekazywania jej następnym pokoleniom. Mimo bólu wciąż żywych, prześladujących je wspomnień zdecydowały się na to. Wielka odwaga. Wielki szacunek dla Nich.
Drugi powód przerażenia to fakt, że ludzie przez lata mieszkali obok siebie i ze sobą zgodnie i przyjaźnie, bywali u siebie w domach w dni powszednie i z okazji świąt, pomagali sobie nawzajem, razem żyli i pracowali. Jedyną różnicą było to, że po wspólnej drodze na niedzielną mszę przedstawiciele różnych nacji rozchodzili się do swoich świątyń – kościołów, synagog i cerkwi. Wystarczyło jednak zasiać ziarno zbrodniczej ideologii, by dotychczasowi sąsiedzi podzielili się na katów i ofiary. Wówczas nie było już świętych miejsc – ani bezpiecznych, w których można byłoby się schronić. Nie było ludzi, którzy z jakichś względów kwalifikowaliby się do ocalenia. Nie było dnia, o którym można byłoby powiedzieć – nie, dziś nie zaatakują. I okrutny absurd: wcześniejsze bardzo dobre relacje między ludźmi spowodowały, że wielu Polaków nie zdecydowało się uci...
Drugi powód przerażenia to fakt, że ludzie przez lata mieszkali obok siebie i ze sobą zgodnie i przyjaźnie, bywali u siebie w domach w dni powszednie i z okazji świąt, pomagali sobie nawzajem, razem żyli i pracowali. Jedyną różnicą było to, że po wspólnej drodze na niedzielną mszę przedstawiciele różnych nacji rozchodzili się do swoich świątyń – kościołów, synagog i cerkwi. Wystarczyło jednak zasiać ziarno zbrodniczej ideologii, by dotychczasowi sąsiedzi podzielili się na katów i ofiary. Wówczas nie było już świętych miejsc – ani bezpiecznych, w których można byłoby się schronić. Nie było ludzi, którzy z jakichś względów kwalifikowaliby się do ocalenia. Nie było dnia, o którym można byłoby powiedzieć – nie, dziś nie zaatakują. I okrutny absurd: wcześniejsze bardzo dobre relacje między ludźmi spowodowały, że wielu Polaków nie zdecydowało się uci...
× 2
|
link
|
EK
@EwaK.
2022-06-03
10
/10
Przeczytane
Najlepsza z serii „Dziewczyn z …”. Najbardziej szokująca i brutalna. Przeżyłam ją i odchorowałam. Może dlatego, że o rzezi wołyńskiej wiedziałam dużo mniej, niż o tematach pozostałych książek autorki - o Syberii, Powstaniu Warszawskim, Solidarności, czy holokauście, o tych tematach przeczytałam dużo powieści, reportaży, wspomnień. O Wołyniu prawie nic, a filmu, mimo najszczerszych chęci, nie dałam rady obejrzeć.
Świadectwo kobiet, które w czasie rzezi straciły rodziny, a same cudem uniknęły śmierci. Trzeba oddać im głos, skoro chcą mówić i wysłuchać co mają do powiedzenia, póki jeszcze żyją i jest to możliwe, żeby się dowiedzieć z pierwszej ręki. To jest na prawdę wstrząsająca lektura.
Wydawało mi się, że „Dziewczyny z Syberii” są drastyczne, że wspominające przeszły przez piekło i że zrozumieć tego okrucieństwa się nie da. Nic tym kobietom nie odbieram, ale podczas czytania wspomnień, miałam trochę zastrzeżeń do autorki, coś mnie tam uwierało, szczególnie w konstrukcji książki, przy ostatnich opowieściach już trochę zawiewało nudą. „Dziewczyny z Wołynia” to pod względem układu - książka identyczna. Znowu opowiada 10 pań. Tyle że tutaj byłam tak przerażona i wstrząśnięta, że nie zdążyłam zauważyć, czy coś mi nie przeszkadza. Przeczytajmy i polecajmy, bardzo zachęcam. Żeby się dowiedzieć i pamiętać.
Świadectwo kobiet, które w czasie rzezi straciły rodziny, a same cudem uniknęły śmierci. Trzeba oddać im głos, skoro chcą mówić i wysłuchać co mają do powiedzenia, póki jeszcze żyją i jest to możliwe, żeby się dowiedzieć z pierwszej ręki. To jest na prawdę wstrząsająca lektura.
Wydawało mi się, że „Dziewczyny z Syberii” są drastyczne, że wspominające przeszły przez piekło i że zrozumieć tego okrucieństwa się nie da. Nic tym kobietom nie odbieram, ale podczas czytania wspomnień, miałam trochę zastrzeżeń do autorki, coś mnie tam uwierało, szczególnie w konstrukcji książki, przy ostatnich opowieściach już trochę zawiewało nudą. „Dziewczyny z Wołynia” to pod względem układu - książka identyczna. Znowu opowiada 10 pań. Tyle że tutaj byłam tak przerażona i wstrząśnięta, że nie zdążyłam zauważyć, czy coś mi nie przeszkadza. Przeczytajmy i polecajmy, bardzo zachęcam. Żeby się dowiedzieć i pamiętać.
× 2
|
link
|
@helena610
2020-10-15
10
/10
Przeczytane
Przerażające historie, które bardzo mocno oddziałują na wyobraźnię i emocje... Jednocześnie ciężko uwierzyć w to że ludzie potrafią innym ludziom zgotować taki los...
|
link
|
Przeczytane
Wojenne historie
Wstrząsająca, prawdziwa do bólu, trzeba pamiętać o takich historiach, choć trudno uwierzyć,że mogły wydarzyć się naprawdę . Lektura obowiązkowa !
|
link
|
@juliakochanowska.jk
2022-07-14
8
/10
Przeczytane
Historia
@agadomi0
2022-01-11
10
/10
Przeczytane
NA
@natalia0404
2022-01-05
9
/10
Przeczytane
BL
@mal.cem1980
2021-06-07
8
/10
Przeczytane
@sarzynskikacper
2021-04-29
10
/10
Przeczytane
Ulubione
AG
@Agnieszka_Grabowska_Gozda
2021-03-01
9
/10
Przeczytane
Przeczytane
Przeczytane
RE
@reenata1723
2020-12-30
10
/10
Przeczytane
Przeczytane
Przeczytane
Zaloguj się aby zobaczyć więcej
Cytaty z książki
“Na świecie jest tylko jedna rzecz gorsza od wojny. Tą rzeczą jest ludobójstwo”
/ce3eba2a8ea5d40436b6d36f3a50cc89/n/anna-herbich "Anna Herbich")
“Te oczy... Nieruchome oczy mojej martwej matki.”
“Bryczka zaprzęgnięta w dwa piękne konie. Dziadek siedzący na koźle. Białe koszule, odświętne sukienki, kolorowe chusty na głowach kobiet. Malownicza polna droga prowadząca przez łąki i łany dojrzewającego zboża.”
“Tak niewiele kroków zabrakło tacie, by przeżył... Do tego, żeby był z nami”
“Wagony toczyły się powoli, miarowo, leniwie stukały o szyny. A my modliliśmy się żeby Marysia nie zapłakała.”
