Dziewczyny ocalałe

Anna Herbich-Zychowicz, dziennikarka, żona kontrowersyjnego publicysty historycznego, Piotra Zychowicza, pisze w zasadzie bardzo podobne książki. Okoliczności się w nich zmieniają, ale konstrukcja literacka, styl tytułu, grafika okładek (młoda, atrakcyjna kobieta ze współczesną fryzurą i makijażem), pozostają te same. „Dziewczyny z Powstania”, „Dziewczyny z Syberii”, „Dziewczyny z Solidarności”, „Dziewczyny z Wołynia”, „Dziewczyny Sprawiedliwe” i najnowsza „Dziewczyny ocalałe”.

W siedmiu historiach, z których składa się książka, jest podobieństw więcej. Cudowny, bezpieczny, pełen miłości dom przed wojną, a w nim najukochańsza mamusia. Prawie zawsze jakiś starszy brat z wybitnym talentem muzycznym lub sportowym. Szablon po prostu. Oczywiście po wybuchu wojny losy kobiet (kobiet, dziewcząt, panienek, a nie dziewczyn; „dziewczyny” zaczęły być w powszechnym użyciu od lat sześćdziesiątych, wcześniej tak mówiono tylko o służących lub pasających krowy, czy karmiących świnie) bywają już bardzo różne. Ale cóż… pani Herbich-Zychowicz nie jest historyczką i pewnie jest zbyt młoda, by to pamiętać/wiedzieć.

Czy historie Danuty, Krystyny, Zofii, Aleksandry, Agaty, Inki, Niusi (uratowanej wraz z rodziną przez Oscara Schindlera), są prawdziwe i wiarygodne? Zakładam, że tak. Czasem tylko wydają mi się nieco… podkoloryzowane. To chyba Aleksandra twierdzi, że swojego wczesnego dzieciństwa niestety nie pamięta, ale za to wybuch wojny to już jak najbardziej...

Z twórczością Anny Herbich spotkałam się już wcześniej przy okazji innych jej książek o podobnej tematyce. I nadal jestem zdania, że tematy poruszane przez nią do łatwych nie należą, ale jakże są potrzebne. W czasach gdzie pamięć o tej tragedii powoli zanika, trzeba jak najczęściej ludziom przypominać fakty.

" Dziewczyny ocalałe" to zbiór opowieści kobiet, które żyły w czasie drugiej wojny światowej. One wszystkie podzielił się z czytelnikami swoimi historiami, a łatwe to na pewno nie było.
Niczym nie zawiniły, nikogo te kobiety nie skrzywdziły. Miały tylko po prostu pecha, że urodziły się w tamtych czasach, w rodzinach żydowskich.


Sięgając po tę książkę musicie być nastawieni na sporo emocji, wzruszeń oraz też przerażenia. Tu nie ma co tak naprawdę opisywać co w niej znajdziemy, bo tak naprawdę każdy z nas - czytelników - historię zna i wie mniej więcej czego może się spodziewać. I trzeba przyznać , że w momencie gdy czytamy o tych wydarzeniach o których opowiadają nam same osoby, które to przeżyły a nie tylko z ust pisarki - historia przeraża jeszcze bardziej .

Ja ze swej strony zapraszam do sięgnięcia po tę książkę i gorąco Wam ją polecam . Te historie powinny być przeczytane, zapamiętane i dalej przekazane. Aby nigdy więcej już się nie powtórzyły.

Książka, którą po prostu trzeba przeczytać. Historie, które trzeba znać. Losy ludzi, o których zapomnieć nie można. Historia, która nie może się powtórzyć. Oby się nigdy nie powtórzyła.
Reportaż pani Herbich jest tak poruszający, że czytając zamierałam z oczami pełnymi łez. Opowieści kobiet, które przeżyły piekło wojny, prześladowań i ogromnego zła są ogromnie wstrząsające. Okrucieństwo, którego doświadczyły one same, będąc jeszcze małymi dziećmi oraz ich rodziny, których jedyną winą było żydowskie pochodzenie, jest złem, które nie sposób sobie wyobrazić. Nie sposób wyobrazić sobie tego, co czuli ludzi uciekający jak szczury z macek niemiecki żołnierzy, ukrywający się w skrytkach, pełzający w błocie czy duszący swoje dzieci.
Koszmar wojny opowiedziany przez dojrzałe kobiety, które były w samym środku piekła.
O tym trzeba pisać, by można było czytać i aby zawsze o tym mówić. Nie wolno nam przemilczać tematu zagłady żydowskich rodzin.