Dziewczyny z Wołynia recenzja

DZIEWCZYNA Z WOŁYNIA ANNA HERBICH – SERIA PRAWDZIWE HISTORIE

Dziewięć wspomnień z okrutnej ludobójczej rzezi na Polakach, która miała miejsce 11 lipca w 1943 roku na Wołyniu tzw. „krwawa niedziela”. Bohaterkami tej książki są Wołynianki, kobiety w podeszłym wieku, które jako dzieci przeżyły gehennę, przetrwały wyrok śmierci, aby podzielić się swoimi wspomnieniami z tamtego czasu. Był to masowy mord przez ukraińskich nacjonalistów którzy zabijali każdego kto wpadł im w ręce: mężczyźni, kobiety, dzieci, nieważne po prostu bezbronni ludzi. Większość z kobiet nie pamięta już swojej rodziny, rodzeństwa zaledwie strzępek informacji pozbierany od obcych. Pamiętają nagłe wtargnięcia do mieszkań, dymiące zgliszcza domowe, serie z broni maszynowych , krzyki mordowanych, przekleństwa katów, płonące pola i wsie, kościoły oraz mnóstwo leżących nieruchomych ciał na opustoszałych podwórkach i polach, gwałty na kobietach, masowe mordowanie najbliższych w obecności rodzin, banderowców z siekierami, łopatami dobijających jeszcze konających lub częściowo żywych. Wszystko tam działo się tak szybko. Niektórzy koczowali po ileś dni, tygodni w splądrowanych domach, ukrywali się u dobrych Ukraińców, lasach czy polach, jedli co znaleźli, cały czas byli w pogotowiu by uciec i przeżyć.

Wkrótce skończyła się wojna i rozpoczęła się nowa epoka, a dla nich nowe życie niestety z dręczącymi koszmarami do końca ich dni. Rozpoczęły się wielkie wysiedlenia Polaków na Zachód . Każdy szukał bliskiej rodziny, kuzynów, braci kogokolwiek kto żył z bliskich.

Kobiety również pamiętają ten dobry czas gdy żyło się na Wołyniu dobrze, gdzie był to magiczny czas dla nich jako dzieci. Przepiękne krajobrazy wsi, pola, łąki, obchody nocy świętojańskiej, tańce i to kwitnące życie towarzyskie. Ludzie się spotykali, rozmawiali, bawili, nawiązywały się przyjaźnie.

Kobiety po latach nadal nie wierzą w polsko – ukraińskie pojednanie bo przecież na kłamstwach nie idzie zbudować państwa tylko na prawdzie. W Warszawie stoi pomnik ludobójstwa na Wołyniu połamany krzyż i niewielka postać Chrystusa bez rąk na uboczu schowany przed ludzkim wzrokiem. Czy tak ma wyglądać upamiętnianie tejże masakry!

Po przeczytaniu tych historii pełnej wspomnień tragicznego mordu musiałam się jeszcze bardziej dobić i postanowiłam obejrzeć film WOŁYŃ W. Smarzowskiego. I tu zabrakło mi słów. Byłam wstrząśnięta, że jedni ludzie potrafili mordować, a inni ich ratować. Niestety w każdej społeczności żyją ci dobrzy i ci źli ludzie. Te wspomnienia kobiet wtedy młodych dziewczynek, boże co one musiały przeżywać - nie sposób jest to opisać, nawet nie jestem w stanie postawić się w ich miejscu bo jest to dla mnie niewyobrażalne. Trauma na całe życie. Ale o tych rzeczach nie wolno zapomnieć, trzeba pamiętać aby nigdy się już nie zdarzyły.