Dziecko Odyna

Bardzo trudno wraca się do rzeczywistości po przeczytaniu książki takiej, jak ta. Potwierdziło się też przekonanie, które mam od dawna, że literatura skandynawska – bez względu na to, po jaki gatunek sięgniemy – to jednak zupełnie inna kategoria, inna liga, odmienny styl i wrażliwość pisarska, wynikające ze specyfiki regionu, jego historii i osobowości mieszkańców. Chyba tylko Jamesowi Thompsonowi, który nie jest Skandynawem udało się to wszystko „podrobić” – w dużym stopniu pewnie dlatego, że związał się z Finką.
Ale wracając do tematu. Dzieckiem Odyna jest Hirka. Jej „kalectwo” osłabia ją i zarazem hartuje. Pyskata, piekielna dziewczyna (w rozstrzygającej rozmowie z przedstawicielami Rady – rozdająca karty mistrzyni konwersacji) i Rime, dziedzic wielkiego rodu, ten, który miał być najsilniejszy w Radzie – to postacie, których nic nie powinno ze sobą wiązać. Ale są sobie nawzajem potrzebni i uzupełniają się. W zepsutym kłamstwami, pozorami, zachłannością i chciwością świecie są czyści. To nie znaczy, że nie popełniają błędów – to znaczy, że ich intencje są szczere. I wreszcie dawno odkryli, choć z trudem się do tego sami przed sobą przyznają – że łączy ich uczucie. Po prostu. Ale w literaturze skandynawskiej nic nie może się dziać tak po prostu.
Trzeba więc zaprowadzić porządek. Trzeba się zbuntować – a do buntu przekonanych jest więcej postaci, niż to by się mogło zdawać na początku. Jako czytelniczka też stanęłam po stronie rewolucji i obdarzyłam wrogów sympatią. W...

Kolejny przedstawiciel literatury młodzieżowej. Niestety trochę się zawiodłam - głównie za sprawą bohaterki, która zupełnie nie przypadła mi do gustu. Może jednak drugi tom będzie lepszy.

Kolejne rozczarowanie rzekomym przebojem wydawniczym, zwłaszcza w zestawieniu ze wzdętymi deklaracjami marketingowców z okładki.

Liczba książek wykorzystujących schemat cudownego bachora z tajemnymi mocami zaczyna powoli przekraczać granice mojej odporności czytelniczej prowokując nieuchronnie do posługiwania się złośliwościami w opiniach. Szumne akcje marketingowe promujące miernej jakości czytadła jako niedoścignione arcydzieła, które jedynie głupim zrządzeniem losu uniknęły Nobla, w połączeniu z seryjnymi zachwytami pisanych chyba na zamówienie opinii, skłaniają mnie do delikatnego odchodzenie od obiektywizmu do czego od razu na wstępie się przyznaję. Dość długo nie potrafiłem się zdecydować czy w ogóle zaczynać lekturę "Dziecka Odyna", obawiając się sztampowej powtórki z rozrywki w jednym ze światów Yggdrasila i w znacznej mierze moje obawy się potwierdziły. Za wyjątkiem braku Yggdrasila.

Akcja powieści umiejscowiona jest w fantastycznej krainie przypominającej Skandynawię, zamieszkałej przez rasę "ludzi" wyróżniających się posiadaniem ogonów. Zapewne z przyczyn pozaewolucyjnych, bo ogony przydają się im mniej więcej tak samo intensywnie jak mnie owłosienie na uszach. W takim śnieżnym klimacie odstające części ciała zbyt często odmrażałyby się na mrozie by uznać ich istnienie za sensowny element naturalny. Mieszkańcy zapewne więc skądś się tam przywlekli lub ich bóg tak chciał w przypływie weny twórczej i niezbadane okazały się jego pomysły, a zwłaszcz...

Powieści debiutujących autorów, nie zawsze wyznaczają standardy do których przywykłem czytając różnego rodzaju lektury.Są to grafomańskie wybryki, na które nie rzadko, szkoda papieru, na którym je wydrukowano.Oczywiście chwalebne wyjątki, także i tu mają miejsce.Wystarczy tu wspomnieć cykl o Eragonie, chociaż o jakości tego cyklu można dużo powiedzieć.Kolejny przykład to, wydany całkiem niedawno Zakon Mimów.
Nie inaczej jest i w tym przypadku.Debiutująca pisarka, pierwszy tom i od razu rzesza fanów i fala zachwytów.

A cała opowieść zaczyna się pewnej srogiej zimy, kiedy to zostaje znalezione niemowlę płci żeńskiej.I nie było by w tym w sumie nic dziwnego, gdyby nie jeden szczegół.Dziecko nie posiada ogona!
Mijają lata, dziewczyna dorasta, nieświadoma swojej odmienności, do czasu pewnego wydarzenia, który obróci jej wyobrażenia o świecie i sobie samej o 180 stopni.Przed nią, daleka droga, zanim odkryje kim jest i jaka jest jej rola, w tym świecie.

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na bohaterów, którzy zostali idealnie wykreowani, a co najważniejsze, doskonale się wpisują ze swoimi charakterami w konwencję świata wykreowanego, na potrzeby tej opowieści.Przebogaty, fantastyczny świat, przywodzący na myśl mroźną północ.
Doskonała intryga, drobiazgowo przestawiona, sprawiająca, że od lektury nie sposób się oderwać.Można by długo wymieniać.Należy również zwrócić na liczne nawiązania do staronordyckich wierzeń i podań, co dodatkowo wzbogaca i tak ci...

Jak piękny, i frustrujący jednocześnie byłby fakt, że "Dziecko Odyna" nie ma swojej kontynuacji. Ileż można by snuć domysłów. A tymczasem pozostaje czekać, bo drugi tom leży w domu rodzinnym na półce. To nieznośne czekanie!
Wciąż się nie mogę pozbierać po "Dziecku..". Długo zajęło mi zrozumienie pewnych nazw, przyswojenie świata przedstawionego oraz zasad nim rządzących. Ale opłacało się czytać, jeszcze jak! Dawno nie spotkałam tak pełnokrwistych bohaterów, za których otarłabym łzę wzruszenia na ostatnich stronach (taki los wrażliwych). Uwielbiam również ponadczasowe uwielbienie pisarzy do wiary w światy równoległe, do wiary, że nie jesteśmy sami - nie w sensie bosko-religijnym, ale tym sensie zakorzenionym w strachu przed samotnością we wszechświecie.

Ponadto, ta powieść jest dla mnie też bardzo osobista, bo przywróciła mi tą część mnie, o której wydawało mi się, za zapomniałam.

Bardzo polecam!