Dreamfever

Czwarty tom przygód Mac rzuca nowe światło na jej pochodzenie. Jest mrok, potwory już zwyczajnie chodzą ulicami Dublina, szczatkowe frakcje ludzi bronią miasta, Darrock chelpi się władzą.
Początek mnie zabil z tropu... autorka stale mnie zaskakuje. Chylę czoła i bije brawa, tak udanego i wciagajacego rozpoczęcia się nie spodziewalam. To ogromny atut powieści Moning, nie jest przewidywalnie i brak tu banału.
Mac która przechodzi kompletną przemianę jest jeszcze ciekawsza niż w pierwszych trzech tomach. Jest jednak bohaterką, którą bardzo polubiłam od początku. Można zarzucić jej naiwność i głupotę aczkolwiek jej postawa jest dla mnie zrozumiała.
Czekałam na krok do przodu w relacji Mac i Barronsa a tu proszę, już po wszystkim. Mimo tego, że Jericho bez wątpienia ją ocalił, ona nie może mu zaufać bo on niczego jej nie mówi. To też jest dla mnie zrozumiałe, zaufasz facetowi, który ma przed Tobą tajemnice? Odpowiedź jest jedna.
Czekam jak kania deszczu wszystkich, chociaż większości zagadek związanych z Barronsem. Autorka sprytnie utkala pajecza sieć tajemnic wokół całego cyklu i teraz oczekuję, że coś zacznie się wyjaśniać. Wlasciwie już jest mały przedsmak.
Nie rozumiem i nie zrozumiem dlaczego wydawnictwo Mag wydało tylko trzy pierwsze tomy podczas, gdy podstawowych jest pięć. Wydawnictwo które otacza książki z cyklu fantasy powinno iść za ciosem, zwłaszcza że zainteresowanie cyklem Mac O'Connor jest duże. Widać to choćby po LC.
Czytam dalej i poleca...

No to teraz kilka słów, tylko muszę pomyśleć, by was nie przynudzać. Zdecydowanie najlepsza część serii do tej pory, metamorfoza bohaterki jak najbardziej do mnie przemawiała, była dla mnie w pełni zrozumiała, a Barons grrrr, wrócił do moich łask. Było seksownie, ciekawie i pełno akcji, niestety tutaj pojawia się moja ALE. Mam jedno zastrzeżenie do autorki, źle rozkłada akcję i napięcie
w książkach. Książka albo tak przyspieszała, że można było dostać wrzodów i oczopląsu, by za chwile spaść w opisy ścian, podłóg, runów i nadmiernych przemyśleń. By znów poszybować na kolejce wrażeń i emocji. I niestety muszę z przykrością stwierdzić, że to meczące. Człowiek waha się miedzy chęcią odłożenia książki, a czytaniem
w godzinach pracy. I to na bank jest niebezpieczne dla zdrowia. Przyznam się ze po tej części chciałam sobie zrobić przerwę, ale po takim zakończeniu nie wiem czy dam radę. Jeżeli przy wcześniejszej części twierdziłam że zakończenie mroziło...to teraz to odszczekuję.
Zaczęłam smęcić, więc powiem wam jeszcze tylko ze gdy wczoraj kupowałam kwiaty do ogrodu w dziale petunie, wybuchłam śmiechem. Musiałam wyglądać jak wariatka, ale kto by się przejmował. Mam nadzieje że nikogo nie zniechęciłam do czytania książki i ze może wywołałam chodz jeden uśmiech.

Rewelacyjna powieść urban fantasy. Dalej o walkach toczonych przez Mac i Barronsa. Pani Moning opowiada niezwykłą historię, wciągającą i momentami wzruszającą, przy tym dynamiczną i tajemniczą. Nadal mnożą się pytania bez odpowiedzi - zastanawiam się jak długo można?
Końcówka powaliła mnie na kolana! Tak nie można, czytelnik też ma swoją wytrzymałość psychiczną... Zastanawiam się co pierwsze mnie dopadnie: zawał czy wrzody żołądka, bo paznokcie już mam poogryzane! Jestem wściekła, wściekła na Mac, na Karen Moning, na siebie (że muszę sypiać!). Polecam powieść, ale przygotujcie się na ogrom emocji...

Ciekawa kontynuacja: niezły początek (przynajmniej autorka nie ma zamiłowania do opisów zbliżeń i dzięki jej za to) i doskonałe zakończenie (jak z takim zakończeniem nie przeczytać kolejnego tomu?). Tak jak poprzednie części - świetna.