Don Stanislao. Druga twarz kardynała Dziwisza

Milczenie nie jest złotem

Pierwsze słowo, przychodzące mi na myśl po lekturze książki to „szokująca”. Jednak po licznych aferach w Kościele, tuszowaniu ich przez hierarchię, nikogo sprawy opisane w książce nie powinny dziwić. Marcin Gutowski w „Don Stanislao” porusza wiele ważnych, choć trudnych kwestii. Zamiatanie pod dywan spraw molestowania seksualnego przez duchownych, handel relikwiami Jana Pawła II, wielkie sumy pieniędzy, przechodzące z rąk do rąk w kopertach, a czasem walizkach. To tylko kilka z opisanych w publikacji tematów. Nie chcę spoilerować, by nie popsuć Wam lektury, bo tę książkę trzeba przeczytać. Dla jednych będzie szokiem, innych utrwali tylko w dotychczasowych poglądach. Na pewno otworzy oczy na wielkie zło dziejące się w strukturach hierarchicznych Kościoła katolickiego w Polsce i na świecie.

Seminarium w Orchard Lake, gdzie przewożeni byli seminarzyści stwarzający w Polsce problemy (za co seminarium otrzymywało pieniądze), sprawa Legionistów Chrystusa, Theodora McCarricka, tuszowane na całym świecie skandale pedofilskie. Co łączy te sprawy? Zawsze w cieniu pojawiała się sylwetka kardynała Dziwisza. Jaka była rola polskiego duchownego w tych aferach? Tego po części dowiemy się z dziennikarskich śledztw i pozycji takich jak „Don Stanislao”. Sam zainteresowany milczy jak grób, zasłaniając się niewiedzą i brakiem pamięc...

Ostatnio, co raz to częściej słyszy się o aferach wśród księży. Kościół, zamiast przywoływać wiernych do swojego domu Bożego, wręcz przeciwnie traci wyznawców przez skandale mające miejsce wokół osób duchownych. Na światło dzienne dzięki dziennikarzom wychodzi, co raz więcej takich okrucieństw, mających miejsce w kościele. Powstają reportaże i książki, chociażby takie jak ta, aby zdemaskować seksualne bestie w sutannie i uświadomić ludzi, jak naprawdę wygląda instytucja kościoła od jej samego środka.

Postać Kardynała Stanisława Dziwisza chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Znamy go przede wszystkim jako osobistego sekretarza papieża Jana Pawła II, który stał u jego boku do samego końca. Osobiście postać kojarzy mi się ze starszym panem z dużą nadwagą i z twarzą jak księżyc w pełni🌕 Stwarzać on może pozory spokojnego, sympatycznego i poważnego staruszka, jednak zastanawiające jest to, czy aby to może być jego prawdziwe oblicze, a może jednak stwarza takie pozory, aby zmylić i oszukać ludzi.

Ta książka jest rzeczywistym obrazem przedstawiającym prawdziwą twarz i oblicze kardynała, który lekceważył i był nieczuły na krzywdy wyrządzone ofiarom pedofilii. Autor sugeruje, a tym samym przedstawia wiele dowodów i poszlak, że Stanisław Dziwisz wiedział i ukrywał to, co się dzieje w kościołach, że dochodzi do wielu aktów pedofilskich i skrzętnie to ukrywał i tuszował. Niestety według tych informacji o tych okrucieństwach wiedział także papież Jan Paweł...

Och, sama nawet nie sądziłam, że tak mnie ta książka wciągnie. I że Staś wcale nie jest taki poczciwy, jak mi się wydawało. Moje zdanie o klerze ogólnie nie jest najlepsze (delikatnie mówiąc), ale Dziwisz jakoś zawsze tkwił w cieniu i uznawałam, że nie warto zwracać na niego uwagi. Dzięki tej książce zrozumiałam, dlaczego tak jest, i że wcale Staś to nie Staś, ale wytrawny i cyniczny gracz, którego mottem zdaje się być „cel uświęca środki”. Czyta się tę książkę z niedowierzaniem, choć sama myślałam, że w sprawie przestępstw Kościoła niewiele mnie zaskoczy. Tu jednak jest tych spraw tak wiele, że zaczęły mi się już mieszać. A i tak przecież nadal nie wiemy o wszystkim. Wczoraj opublikowano raport o pedofilii w Kościele we Francji, w najbliższych dniach papież ma rozmawiać z polskimi biskupami o tuszowaniu pedofilii w polskim Kościele. I jak się okazuje, kardynał Dziwisz również ma w tym swój spory udział. Warto więc zwrócić na to uwagę, bo najwyraźniej Ekscelencji „Nic Nie Słyszałem” Dziwiszowi zaczyna się palić grunt pod nogami. A taki był przedsiębiorczy i zaradny. Co istotne – bałam się, że autor będzie wybielał Jana Pawła II, zrzucając całą winę na Dziwisza, ale na szczęście tak nie jest. To znaczy nie ma tu wprost odpowiedzi na pytania o to, czy i o czym papież wiedział, ale informacje podane są w taki sposób, że wnioski trzeba wysnuć samemu. Choć nie czarujmy się, tak naprawdę nigdy się tego nie dowiemy, bo będą to te resztki, których Kościół będzie bronił do samego...

Tę książkę trzeba przeczytać by przejrzeć na oczy. Dokumenty i wypowiedzi znanych ludzi odsłaniają skrzętnie skrywaną drugą twarz Dziwisza.