Dezorientacje. Biografia Konopnickiej

Grzebałkowska pisze o Konopnickiej z czułością, ale też nie owija w bawełnę. Kiedy trzeba rzuca światło na paskudne jej wypowiedzi czy zachowania. Niejednokrotnie byłam w szoku czytając jak traktowała i jak wypowiadała się o swojej chorej córce Helenie czy o Laurze, która chciała być aktorką. Aktorstwo było według Konopnickiej zajęciem absurdalnym, niegodnym, niepoważnym i matka bez skrupułów zamknęła jej drogę do kariery. Choć można uznać, że była jedną z pierwszych znanych emancypantek to daje się wyczuć u niej uwielbienie dla synów, a pewną rezerwę i dystans do córek… No, ale paradoksów w charakterze Konopnickiej nie brakuje, o czym warto się przekonać czytając tę świetną bądź co bądź lekturę. Wybaczam Grzebałkowskiej dopowiedzenia, stworzone przez nią sceny czy dialogi niemożliwe do podparcia źródłami, bo sprawiały, że książkę tę czytało się w lot. Nie zazdroszczę życia w tamtych czasach nawet w końcu znanej i uwielbianej poetce. Ileż ona musiała przejść dziwacznych i na pewno bolesnych kuracji to aż trudno sobie wyobrazić a co dopiero przeżyć. Szeroka perspektywa, wielowymiarowość, konkret i bardzo dobry styl. Nic tylko czytać.

Fascynująca przygoda z Konopnicką i opowieścią Magdaleny Grzebałkowskiej, która w dobrze znanym nam już stylu snuje melancholijną, kiedy trzeba dosadną opowieść o nieszczęśliwej poetce, która nieszczęście zawdzięcza swojemu losowi, mężowi, chorobom, trudom jakie dotyczyły wszystkich żyjących w niemal 200 lat temu ludzi. Dużo dowiedziałam się o leczniczych terapiach wtedy popularnych, a dziś wracających do łask - hydroterapię nazywamy dziś morsowaniem, pijawki też stają się coraz bardziej popularne, ale o wcieraniu sobie w oczy kokainy jeszcze nie słyszałam. Są okresy w jej życiu kiedy dobę musi dzielić na 4 części: ,,za dnia gotuje, szyje, pierze. Wieczorami pomaga dzieciom w nauce. Nocami pisze. Sypia krótko.’’ I choć każda z nas - matek czuje namiastkę tego jak to jest żonglując tyloma rolami, to mamy w tym życiu o wiele więcej udogodnień niż miała Maria. Zazdroszczę jej tych podróży, że miała szansę pojeździć po świecie, bo za tym moja dusza tęskni okrutnie bedąc w kieracie żony, matki i przedsiębiorczyni. Czułam tę Konopnicką jak przez skórę i pokochałam ją, jej charakter i twórczość. Wielki podziw. Świetna biografia.