"Jedną z wartości podstawowych w całej twórczości Piotrowskiego stanowi wejście w dialog z drugim człowiekiem, a tym samym wyjście poza obręb własnej jaźni, co wiąże się z prostym odczytywaniem sygnałów wysyłanych przez drugiego, które mówią o skończoności. Ten dialog jest jak jego rysunek, nie ma początku ani końca, nie zamyka się w samym przedstawieniu, wyłania się z innych porządków, pojawia się na naszych oczach, rozbłyskuje i zanika w tym, co nieznane lub po prostu w danej chwili nieuchwytne. Podkreślał przed laty Andrzej Falkiewicz: To nie przypadek i nie paradoks: w tej konsekwentnie obrazowej, nadwyraziście widzącej sztuce jest coś, co się kategorycznie sprzeciwia uwidocznieniu; i to coś nie jest wadą, tylko przesłaniem."