Czarny telefon

W „Upiorach XX wieku” znajdziemy kilka fajnych opowiadań, ale też sporo średniaków. Zbiory opowiadań już takie są – czasami trzeba przebić się przez ścianę tekstu, żeby dokopać się do jakiejś perełki. Niestety, w tym przypadku żadnych wybitnych, wgniatających w fotel nowel nie odnotowano. Może dlatego, że czytałam w łóżku chora na grypę – proszę wziąć to pod uwagę.

Polecam tylko fanom autora lub… opowiadań :)

Niestety w mojej ocenie, zbiór bardzo słaby, a już na pewno, absolutnie niestraszny. Być może zbyt wiele, albo zupełnie czegoś innego po tej książce oczekiwałam. Wynudziłam się okropnie. Z każdego do tej pory czytanego zbioru opowiadań, przynajmniej dwa, trzy, cztery mi się podobały. W tym wypadku ani jedno mi się do końca nie podobało.

Może większą uwagę należałoby zwrócić na opowiadania:

"Usłyszysz Śpiew Szarańczy" - chociaż i tutaj pomysł żywcem "zapożyczony" od Kafki i jego opowiadania "Przemiana"

oraz tytułowe opowiadanie

"Czarny telefon" - dość ciekawe, ale jakieś bardzo niedokończone...


Właściwie, odniosłam wrażenie, że większość z tych opowiadań jest o dzieciakach i dla dzieciaków, mniejszych i większych, ale dzieciakach i taki też jest ich poziom "straszenia". Może więc po prostu ja nie jestem odpowiednim targetem dla tej książki.?

Niedaleko pada jabłko od jabłoni, mówią. Tak też właśnie ukazuje swój talent i osobliwy styl pisarski Joe Hill, syn Stephen'a Kinga.
Wyobraźnia i różnorodność jaką tworzy Hill trafi z pewnością w wiele upodobań czytelników. Nie mam pojęcia skąd czerpie pomysły, wiadomo, że niektóre elementy bazuje się na pierwowzorach i zmieniając przebieg sytuacji powstaje coś nowego. Patrząc na całokształt, opowiadania Hilla wyglądają jak jego spisane 'odjechane' sny.

"Czarny telefon" to nowe wydanie książki "Upiory XXI wieku" jakie wypuściło na rynek wydawnictwo Albatros, a w swoim zbiorze zabiera siedemnaście przeróżnych historii.
Jednak tych, które mnie do końca ciekawiły i o których będę pamiętać jest niestety garstka. Na pewno lubię u autora nieprawdoopodobne pomysły, które wychodząc poza strefę realizmu tworzą ciekawy, wyimaginowany obraz.
To nie tak, że pozostałe opowiadania mnie znudziły, zaczynało się dobrze i budowane emocje zostały osiągnięte, jednak zakończenie sprawiało, że cały czar pryskał jak bańka mydlana.
Tak więc mam kilka swoich typów jak np.: "Synowie Abrahama" czy "Najlepszy nowy horror".

Zgodzicie się, że Joe Hill pisze w taki sposób, że od jego tekstów nie można się oderwać? Bez względu na to jak bardzo byłyby absurdalne, jak to o przemianie chłopaka w gigantycznego owada („Usłyszysz śpiew szarańczy”), o przyjaźni z nadmuchiwanym człowiekiem („Pop art.”), czy pelerynie z dziecięcego kocyka umożliwiającej latanie („Peleryna”). Bo i też na czystym absurdzie się jednak nie kończy, każda z nich ma w sobie element niepokoju, krwawej brutalności, czy po prostu pierwiastek zła.

Nie sposób autorowi odmówić niesamowitej umiejętności snucia klimatycznych, podszytych najgłębszymi lękami i niepokojami człowieka historii, które trzymają na bezdechu aż do zakończenia, by potem jeszcze długo rezonować w naszej głowie. Wiodącym i moim zdaniem najlepszym z opowiadań jest „Najlepszy nowy horror”, traktujące o pisarzu opowiadań grozy, który jest równie przerażający jak one. To mroczne opowiadanie zamknięte niczym matrioszka w drugim, równie niepokojącym, mogłoby z powodzeniem zostać przekształcone w świetną powieść. Muszę również wspomnieć o zupełnie pokręconej i surrealistycznej „Masce mojego ojca”, szokującym nawiązaniu do wampirów i van Helsinga w „Synach Abrahama”, czy intrygującym w swojej oryginalności „Ostatnim tchnieniu”.

Jak w każdej antologii tak i tutaj znajdziecie opowiadania wyjątkowe i te budzące niedosyt, które ocenicie słabiej, jednak trzeba przyznać, że w tych debiutanckich tekstach autora dostrzega się niesamowity potencjał, pomysłowość...

Gdyby nie film na postawie jednego z opowiadań w tym zbiorze (czarny telefon), to zapewne nie sięgnęłabym po tą książkę.
Nie jestem fanką opowiadań ze względu na to, że każde z nich zazwyczaj ma zupełnie inny poziom i potem ciężko mi jakkolwiek ocenić całość.
•
Na samym początku chciałam napisać, że ta książka mnie rozczarowała. Ale po dłuższym przemyśleniu uważam, że jest naprawdę dobra. Nie każde opowiadanie mi się spodobało. To jednak nic nadzwyczajnego, bo każdego straszy coś zupełnie innego.
•
Groza ma różne oblicza i to pokazują te opowiadania. Niektóre są tak świetne, że ciężko się od nich oderwać, inne to średniaki i są takie, co wzbudzały we mnie same negatywne emocje i chciałam je jak najszybciej skończyć. Podejrzewam jednak, że gdybyśmy mieli tutaj wymienić to, co nam się podobało odpowiedzi by się od siebie różniły.
•
Ciężko mnie przestraszyć. Więc nie było tak, że po przeczytaniu opowieści nie mogłam spać. Ale muszę przyznać, że to było ciekawe spojrzenie na świat horroru. Przez większość czasu bawiłam się bardzo dobrze. Czasami żałowałam, że historia jest tak krótka.
•
Czy polecam? Tak. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Więc jeśli lubisz takie klimaty to zachęcam do przeczytania.

„UPIORY XX WIEKU”

Joe Hill Wydawnictwo Albatros

Dzięki Wydawnictwu Albatros miałam możliwość przeczytania książki Joe Hilla „Upiory XX wieku”. Według jednej z internetowych stron „Upiory XX wieku” przyniosły sławę jej autorowi. Książka ta została uhonorowana Bram Stoker Award – najważniejszą nagrodą z dziedziny literatury grozy. Na świecie premierę miała 10.11.2009r., w Polsce dopiero 15.09.2021 r. .
„Upiory XX wieku” – to zbiór 15 opowiadań grozy. Jak w każdym zbiorze, tak i tu znajdują się opowiadania bardzo dobre, dobre i tragiczne. Według mnie, są tylko 3 bardzo dobre historie: „Duch XX wieku”, „Pop Art” i „Peleryna”. Te historie są godne uwagi. Pozostałe nie przypadły mi do gustu.
Czegoś mi w nich zabrakło. Niby niektóre są straszne, pełne grozy, ale coś jest w nich nie tak. Lubię pojedyncze dzieła autorstwa Joe Hilla. Ciężko mi teraz ocenić to dzieło.
Szkoda, że nie wszystkie mi się podobały. Autor tymi opowieściami próbuje wywołać u nas gęsią skórkę. Udało mu się to w moim przypadku 3x.
Książka „Upiory XX wieku” będzie idealna dla osób lubiących horrory. Jeżeli nie lubicie takich klimatów to nie sięgajcie po nią – odradzam. Szkoda waszego czasu.
Niestety nie jestem zadowolona z tej powieści. Liczyłam, że po przeczytaniu tych opowiadań nie będę mogła zasnąć. Nic takiego się nie stało. Opisane historie ulatują z głowy – poza tymi, które mi się podobały. Najbardziej zapamiętałam „Duch XX wieku”. Polecam historię. Ps. Uważajcie w ...

Elo, elo!

Wychodzicie z założenia, że lepiej ,,podlizać" się wydawnictwu i napisać pozytywną recenzję książki, która kompletnie Wam się nie podobała? Czy stawiacie na szczerość i piszecie negatywne recenzje wtedy, kiedy Wam się powieść nie podobała?

Ja stawiam na SZCZEROŚĆ i nie martwię się reakcją wydawnictwa na negatywną recenzję. Kiedyś byłam "sraj dupa" i przeżywałam to, jak napisałam negatywną recke, ale teraz wiem, że liczy się szczerość!

⭐RECENZJA⭐

Pierwsze spotkanie z pisarzem @joe_hill przy zbiorze opowiadań "Czarny telefon" niespecjalnie uważam za udane. Nie znalazłam tutaj niczego, co by mi się podobało, co by mnie porwało, co by mnie zaskoczyło. Troszkę jestem rozczarowana, ale widocznie tak musiało być 😜😝🤪 Nie każdy autor będzie porywał danego czytelnika swoim dziełem, więc no 🙈🙊
Może zacznę od języka oraz stylu, które są świetne i dzięki nim właśnie aż tak bardzo nie męczyłam się z książką. Strona uciekała mi za stroną i cieszyłam się, gdy już skończyłam ją czytać. Powieść ma w swoim zbiorze kilkanaście opowiadań. Przypuszczam że powinny one mi się podobać, ale niestety.
Ani nie były jakieś straszne, a tego oczekiwałam.
Ani nie były zaskakujące, szokujące, a na to czekałam.
Ani podczas czytania ich nie było reakcji "wow", "ach", "och".
Niestety tutaj NIC, ale to NIC mnie nie porwało. Przykro mi jest, ale zawsze byłam, jestem i będę szczer...

O redaktorze horrorów, który, można powiedzieć, trafia do jednej z wielu znanych sobie historii. O klaunie z czarnymi balonami. I o neuroatypowym chłopcu, który z kartonów buduje niezwykłe fortece. Spotykamy w zbiorze znane motywy jak nawiedzone kino czy łowcy wampirów, ale jest też żywy balon i człowiek zamieniony w robaka. Klaun nie jest źródłem radości a ostatnie tchnienie można zatrzymać. Wszystko pozbawione jest spłyceń. Rozwinięte i w nietuzinkowy sposób poprowadzone. Ma w sobie coś znanego i coś, co spotkałam pierwszy raz.

Joe Hill, jeden z amerykańskich królów horroru, mile mnie zaskoczył. Stworzył opowiadania, które są typową amerykańską grozą współczesną, a jednak odnalazłam w nich powiew świeżości. Poprawne i ciekawe. Takie, z którymi miło można spędzić czas, jeśli tylko lubi się klimat przedmieść i zagięć rzeczywistości. Niekoniecznie są czymś, co będzie długo żyć w pamięci czytelnika, ale dają nadzieję dla reszty utworów autora, szczególnie jego powieści. Jestem zaintrygowana na tyle, że kiedyś koniecznie sprawdzę!


przekł. Piotr Amsterdamski


TW: morderstwo, samobójstwo, przemoc psychiczna oraz fizyczna, fanatyzm religijny, okaleczanie zwłok, wiele nieprzyjemnych słów odnośnie neuroróżnorodności czy homoseksualności, plus wspomniane zostają gwałty, tortury czy porwania... Pełen repertuar horrorów.

Bardzo lubię twórczość Joe Hilla i chętnie do niej wracam.

Tym razem za sprawą nowego wydania sięgnęłam po „Upiory XX wieku”. Jest to zbiór opowiadań od których być może włos nie będzie się jeżyć na głowie, ale za to serce zacznie szybciej bić. Hill pisze niezwykle lekko, pomimo że wywleka ludzkie niedoskonałości i zło na światło dzienne. W opowiadaniach porusza różne historie. Pisze o dobrych, jak i złych ludziach. O ich maskach i tym jak próbują udawać kogoś kim zupełnie nie są. Porusza także tematykę miłości, aby za chwilę nawiązać do egoizmu oraz okrucieństwa. Stanowi to swoistą mieszankę wybuchowa, jednak u Hilla wszystko to ze sobą świetnie współgra.

Oczywiście znajdują się tutaj zarówno te lepsze, jak i gorsze opowiadania. Jednak co je łączy to na pewno niesamowity klimat. Czy znalazłam jakieś ulubione? Raczej nie. Każde z nich ma w sobie „to coś” i potrafi wzbudzić w czytelniku przeróżne emocje. Być może zabrakło mi tutaj tego strachu, którego tak bardzo oczekiwałam. Jednak nie uważam, aby czas spędzony z tą książką był zmarnowany.

Jeżeli lubicie klimaty grozy oraz horroru, ale może nie koniecznie chcecie się bać to zdecydowanie polecam Wam te opowiadania.

Recenzję znajdziecie na moim blogu, na który was serdecznie zapraszam :)
https://magicznyswiatksiazki.pl/recenzja-czarny-telefon-joe-hill/