Czarne morze

Nie moja bajka. Czułam się jak na imprezie, na której nie mam ochoty być. Za dużo opowiadania o przeszłości w jakiś dziwny, szkolny sposób. Koniec książki objawił dopiero po co to wszystko było i ok, już rozumiem, ale cudem dobrnęłam do końca, żeby się o tym przekonać.

"Czarne morze" jest jednym z dwunastu darmowych e-booków, które można przeczytać dzięki akcji Czytaj.pl
To pierwszy z serii thrillerów psychologicznych Karoliny Macios, wcześniej znanej z powieści obyczajowych.

Początek szedł mi naprawdę opornie, lecz gdy zostałam przeniesienia do czasów dzieciństwa Asi i początku jej niezwykłych umiejętności, wtedy pojawia się zrozumienie i jakiś punkt oparcia, którego mogę się złapać.

Już dawno nie czytałam czegoś tak mrocznego, co wręcz ociera się o skórę.
Atmosfera jest niezwykle duszna i bardzo, ale to bardzo niepokojąca, aż ściska mnie w dołku i zaczynam nerwowo przełykać ślinę. W mojej głowie mnożą się najczarniejsze scenariusze, ale i tak nie jestem gotowa na finalną historię "historię, którą dawno temu wspólnie wymazali z jej życia. [...] Historię zduszonych oskarżeń, głębokiej urazy, ukrytego bólu i cierpienia, które rosło w ciemności przez lata, pęczniało, zamieniając się w zimną, czystą nienawiść. Zakazaną nienawiść, bo przecież nie można nienawidzić dziecka, które się kocha, prawda?".

„Czarne morze” to jedna z lepszych książek jakie w tym roku czytałam. Niebanalna historia opowiedziana naprawdę pięknymi słowami, z ogromną dbałością o język i styl. Zastanawiam się tylko dlaczego jest określana jako thriller. Owszem, intryga jest, ale niejako na dalszym planie. Według mnie książce jest zdecydowanie bliżej do literatury pięknej. Skojarzyła mi się jako coś pomiędzy „Zimowlą” Słowik a „Znakiem kukułki” Bichalskiej. Dużo to wspomnień z przeszłości, dziwnych, lekko fantastycznych zdarzeń, które ostatecznie mają swoje całkiem logiczne uzasadnienie. To rzeczywistość ściera się ze snami i wizjami, zacieka granice pomiędzy światami... Bardzo lubię takie książki - niejasne, zgłębiające meandry ludzkiej psychiki, podświadomości. Uczucie niepokoju narastające z biegiem fabuły tylko wzbudzało moją ciekawość. To świetna polska literatura! Czekam na więcej!

Historia Joanny, która przez dotyk jest wstanie poznać losy i tajemnice ludzi, bardzo porusza. Zwłaszcza że ta opowieść to dogłębna analiza psychologiczna bohaterki, która wskutek wypadku, a także innych czynników – niekoniecznie zależnych od niej, traci kontakt z rzeczywistością. Jest dom, jest mąż, ale gdzie jest córka? Dlaczego wszelkie próby kontaktu z dzieckiem kończą się fiaskiem? Otumaniona lekami błądzi pomiędzy czasem i przestrzenią, atakują ją wspomnienia, sny i halucynacje. Zdecydowanie coś jest nie tak, tylko jak wydostać się grząskiego gruntu, który z każdym ruchem pochłania jeszcze mocniej.

Powieść bardzo mi się podobała. Dostałaby ode mnie jeszcze wyższą ocenę, gdyby roztrząsanie stanu psychicznego bohaterki, skutkowało zwrotami akcji, a tak przez całą książkę mamy wymagający skupienia spacer przez zakamarki umysłu Joanny. Nie powiem (pomijając dłużyzny i powtórzenia) często zagadkowy, niepokojący, bo pojawiają się elementy horroru i paranormalnych doświadczeń. Wyrazisty i esencjonalny styl autorki też robił swoje, wywoływał złowieszczy klimat, ale niestety ciągle czekałam na to COŚ, bo skoro jest przyczyna musi być skutek. Oczywiście tutaj też mamy zaskakujący finał, ale ma on miejsce już na ostatnich stronach. Czułam się jak małe dziecko, któremu przez kilka dni tłumaczy się jak będzie fajnie na wycieczce rowerowej, a gdy wreszcie do niej dochodzi, to po przejechaniu kilku metrów schodzi powietrze z kół. Bez dwóch zadań czuję się lekko zaw...

Uwaga! Ta treść wdziera się podstępem i siłą w nasze mózgi, wypełnia i oplata, nie dając się wykorzenić. Tej książki się nie czyta, ją się czuje. Dogłębnie, niepokojąco i mrocznie.

Joanna, wracając z rodziną znad morza, ulega wypadkowi. Gdy budzi się w szpitalu jest otumaniona i skołowana. Dziury w jej pamięci ją przerażają. Dlaczego tak niewiele pamięta? A czy te urywki, które pojawiają się w jej głowie są rzeczywiście wspomnieniami, czy to wytwory jej wyobraźni?

Czuje, że się uspokoi gdy choć usłyszy głos córeczki. Ma jednak nieodparte wrażenie, że jej otoczenie robi wszystko by jej to uniemożliwić. Czy powinna obawiać się męża? Czy to jakiś spisek przeciwko niej, czy tylko jej urojenia?

Kobieta żyje na pograniczu jawy i snu, fantazji i rzeczywistości. Problem w tym, że już nie potrafi ich odróżnić. Czy winny temu jest uraz głowy, który odniosła w wypadku? A może komuś zależy, by nie myślała jasno?

Mimo dziur w pamięci i ogólnego skołowania jedno pytanie natrętnie do niej wraca. Co naprawdę zdarzyło się podczas spaceru na klifie? Czy uda jej się wydostać z labiryntu własnego umysłu i odkryć prawdę?

Wraz z bohaterką, zanurzamy się w pokręcony świat jej wspomnień i fantazji. Poznajemy jej trudne dzieciństwo i niezwykły dar, który okazuje się przekleństwem. Wielokrotnie dreszcz przebiegał mi po plecach, a niektóre sceny, jak choćby z babcią, tkwią w mojej głowie do dziś.

Uwielbiam takie klimaty, a Wy lubicie jak jest d...

Podczas rodzinnego spaceru po gdyńskim klifie, dzieje się coś, co sprawia, że Joanna z mężem i córeczką, nagle postanawiają wrócić do domu, do Wrocławia. W drodze powrotnej dochodzi do wypadku samochodowego. U Joanny stwierdzono wstrząśnienie mózgu i zaniki pamięci. Pojawiają się u niej wspomnienia czarnej wody. Czym to jest spowodowane? Co wydarzyło się w życiu Joanny gdy była dzieckiem?

Opowiadając o teraźniejszym życiu Joanny, autorka wplata opowieści z jej przeszłości. Czytając książkę musimy być bardzo skoncentrowani, nie ma tu bowiem rozdziałów, czasem zastanawiamy się, czy to co czytamy to przeszłość bohaterki, wizje senne czy teraźniejszość.

Autorka zaskoczyła czytelnika zakończeniem książki. Co było powodem dziwnych snów Joanny? Jej przerażające wizje mogą budzić lekki strach. Czym mogą być spowodowane jej sny? A może popada ona w obłęd? Czy jej córka istnieje, czy to wytwór jej wyobraźni? A jeśli Joanna ma córkę, to co się działo z nią po wypadku?

Ciekawy, mroczny thriller. Warto przeczytać, polecam!

Książka polecona przez siostrę cioteczną.
Mroczna, wciągająca, pełna tajemnic, zawirowań, przenikania się czasu i miejsc. Tak jak jej główna bohaterka.
Człowiek jest tak skomplikowany, że sam nie wie o sobie wszystkiego, a co dopiero inni. Próbujący oceniać czyjeś decyzje i zachowania, wiedząc o drugiej osobie prawie nic, a i tak w większości tylko to co druga osoba chce pokazać innym, plus czasem coś co wymknie się przez przypadek.
Polecam, bo dobrze się czyta i skłania do przemyśleń.

Jest to książka, na którą przypadkiem trafiłam w bibliotece. I zdecydowanie nie żałuję, że ja przeczytałam. Przepadłam już od pierwszych stron. W całej tej historii przyciągało mnie coś jak magnes. Wszystko praktycznie do samego końca w opowieści Karoliny Macios było owiane tajemnicą.
Wiecie jak to jest kiedy kładziecie się spać, a po przebudzeniu okazuje się, że minęło kilka dni, a Wy nie wiecie co się działo w tym czasie? Poznajcie Asie, główną bohaterkę książki, która zmaga się z zanikami pamięci. Joanna, Michał i ich córka Mila byli na spacerze po gdyńskim klifie. Tam jednak coś się stało i rodzina postanawia wrócić do Wrocławia do domu. W drodze powrotnej mają wypadek i Joanna trafia do szpitala. Od tego momentu nie widzi swojej pięcioletniej córeczki. W pewnym momencie Asia sama zaczyna się zastanawiać czy Mila faktycznie istnieje.