Opinia na temat książki Czarna wdowa

List. Skrawek papieru. Zaproszenie, które otrzymałem od autora, by wyruszyć w literacką podróż wraz z Heinrichem Vogelem.

Młotek.
Petarda.
Huk.

Te trzy słowa to moje pierwsze skojarzenia po przeczytaniu pierwszych stron tej książki. I emocje... Szybki, urywany oddech stał się moim towarzyszem w tej czytelniczej mrocznej podróży. Strach wpełzł mi pod skórę.

Śledziłem.
Poznawałem zwyczaje.
Namierzałem.

Czytałem i... zbierałem informacje, dzięki którym finalnie udało mi się wytypować sprawcę.

"Nieważne, kim się jest, ważne, jakim się jest".

Dałem się wplątać w skomplikowaną zagadkę, gdzie nic się nie zgadzało. Gdzie nie było prostych rozwiązań. Wręcz odwrotnie. Każdy nowy klocek tej zagadki komplikował jej rozwiązanie.

Ta książka kosztowała mnie trochę emocji. Nie wiem czy to fakt, że polubiłem Vogela, a może dlatego, że dotyczyła delikatnej materii. Rodzina. Skrzywdzona. Poturbowana. "Okazuje się, że znęcanie się nad kobietami może przybierać o wiele gorsze formy niż zwyczajna przemoc domowa czy ekonomiczna".

Końcówka książki, ta część dotycząca pamiętnika była bardzo intymnym doświadczeniem. Zanurzając się w tych zapiskach czułem, podobnie jak Henryk, że naruszam czyjąś intymność, że wchodzę z buciorami w czyjś świat zastanawiając się dokąd zajdę. Skala ludzkiej niegodziwości oraz rozmiar nieszczęść odcisnęły piętno na mym sercu.

Zbliżając się do końca lektury zaczęła mnie nachodzić jakaś dziwna niemoc. Poczucie straty ogarniało mnie coraz mocniej. Wokół mnie zaczęła pojawiać się gęsta powłoka smutku. Najciszej jak potrafiłem zajrzałem do wnętrza mojego serca, by poczuć... pustkę.

Znów byłem sam…

"Czarna wdowa" to piękna, choć trudna "opowieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych, o ludziach i miejscach oraz o zbrodni. I o kobietach". To kawał dobrej kryminalnej intrygi z ciekawą historią w tle.

Polecam! Czytaj!