Cień i Pazur

Moje drugie podejście do "Księgi Nowego Słońca" skończyło się nieco mniej dotkliwą porażką niż to, które nieopatrznie wykonałem w młodości, ale nie da się ukryć, że jest to znowu porażka. A przynajmniej tak muszę ocenić to, że cykl wychwalany przez wielu wytrawnych znawców literatury fantasy, jest mi co najmniej całkowicie obojętny aż do znudzenia włącznie. Początek mojego drugiego podejścia przez chwilę wydawał się dawać mi nadzieję na zmianę percepcji i zainteresowanie się wspomnieniami katowskiego czeladnika, który został władcą przyszłego świata. Nadzieja zmarła natychmiast po tym jak autor zakończył pierwszą, najbardziej szablonową część historii Severiana i wysłał go w podróż po ponurym, przypominającym senne koszmary i oczekującym zagłady świecie przyszłości, w którym dawne technologie upodobniły się do magii lub zostały zapomniane. Podróż Severiana ciągnie się niemiłosiernie przez oba kolejne tomy, uświadamiając prędzej czy później czytelnikom, że to ona sama jest celem autora a nie to co może czekać bohatera na jej końcu (koniec drogi zresztą jest czytelnikowi znany od początku - Severian zostaje władcą wspominającym swe dawne dzieje z niesamowitą dbałością o szczegóły a jego pamięć absolutna bardzo mu w tym pomaga). Niestety okazałem się całkowicie niewrażliwy na oniryczne uroki świata Urth, których znaczenie jest równie niejasne jak motywacje samego Severiana. Przypomina on liść na wietrze, miotany od jednego koszmaru do drugiego i podejmujący decyzje zupełnie bez ...