Chwile, których nie znamy. Opowieść o Marku Grechucie

Wieki temu jeszcze dzieciakiem, usłyszałam Ewę Demarczyk i zakochałam się w poezji śpiewanej i ta miłość trwa do dziś. Później zaczęłam słuchać Leszka Długosza i oczywiście Marka Grechuty. Nigdy specjalnie nie interesowałam się biografią Grechuty, chociaż wiedziałam o jego chorobie. Gdy zobaczyłam jego biografię, to od razu po nią sięgnęłam.

Nie pamiętam, żebym czytała, a właściwie słuchała tak źle napisanej biografii. Pierwsze to brak chronologii, pod koniec biografii przypomina sobie o wydarzeniach z młodości artysty. Pod koniec dowiadujemy się też, że rodzina i przyjaciele nie chcieli, aby autorka pisała tę biografię. Tak więc nie ma rozmów z rodziną, Nawet najbliższy współpracownik i współtwórca Anawa, Jan Kanty Pawluśkiewicz w rozmowie z autorką zbywa ją ogólnikami i frazesami, nic ciekawego nie mówiąc. Następny zarzut, że nie wiadomo, kiedy poszczególni artyści udzielali jej tych wypowiedzi umieszczonych w tym tekście. Nie mówiąc o tym, że właściwie poszczególni artyści powtarzają to samo i nic nowego nie wnoszą do biografii. Początek był nawet ciekawy, gdyż nie wiedziałam, że Grechuta pochodzi z Zamościa. Jednak dość szybko zaczynają się dywagacje autorki, jakie według niej były motywacje i podłoże danych zdarzeń, a nie opiera się na faktach. Do tego dokłada historie z własnego życia i własne dywagacje, które chyba mają zwiększyć objętość książki. Jeśliby ograniczyć się do faktów, które autorka podaje, to te można wszystkie znaleźć w Internecie...