Chcę żyć inaczej

(…) Marianna uświadomiła sobie, że teraz ona jest najstarszą kobietą w rodzinie Neubinerów i zgodnie z daną Rozalii obietnicą, dopóki zdrowie i rozum pozwolą, stać będzie na straży rodziny. (…)

Trzy wcześniejsze części sagi przeczytałam z wielkim zainteresowaniem, natomiast czwartą dosłownie pochłonęłam.
Dalsze losy rodziny Neubinerów z pewnością przyciągną czytelników, którzy poznali już rodzinę, ale jeżeli ktoś nie miał dotąd okazji tego zrobić śmiało może sięgnąć po tę część nic bowiem nie zakłóci odbioru fabuły.
Życie tej rodziny nie było usłane różami, ale solidarność i łączące ich więzy zawsze pomagały przetrwać trudne chwile.
Pokolenie kobiet zaczyna zauważać swoje wartości i buntować się przeciwko dominacji mężczyzn, czego przykładem jest kilka kobiet w tej właśnie rodzinie, między innymi Zuzanna, córka Marianny (kobiety również silnej osobowościowo) i Józefa, dziewczyna która postanawia pobierać nauki w dalekim świecie.
Wieś Łany w której się wychowała przestaje jej wystarczać do tego aby wieść szczęśliwe życie, dziewczyna marzy o wielkim świecie i tylko szczęśliwy los oraz bogaty kuzyn umożliwiają jej spełnienie młodzieńczego marzenia.
Autorka funduje swoim czytelnikom piękną podróż ze wsi Łany, do urokliwego Krakowa aby następnie odwiedzić pełen niespodzianek Paryż.
Moim zdaniem każdy może śmiało sięgnąć po tę część nie znając wcześniejszych tomów ponieważ fabuła skupiona jest w dużej mierze na Zuzannie i Michale. Akcja tego t...

W ostatnim czasie wśród moich recenzji pojawiło się sporo debiutów zarówno polskich, jak i zagranicznych. Dzisiaj jednak wracamy do twórczości autorki znanej moim odbiorcom i myślę, że również lubianej przez czytelników za swoją twórczość, a w związku z powyższym chętnie przez nich czytanej.

Mowa o Ewie Bauer i IV tomie jej cyklu Tułacze życie, który zatytułowany jest „Chcę żyć inaczej”. Tom ten poświęcony jest w dużej mierze losom znanego nam z poprzedniej części Michała Liniewskiego, a oprócz niego Zuzanny oraz jej brata Piotra Neubinerów – dzieci Marianny i Józefa, również znanych czytelnikom z poprzedniego tomu. Jednak pojawiają się w nim też nowe postacie m.in. kuzyn Neubinerów – Fryderyk, który wprowadza sporo zamieszania.

Opowieści tej patronuje motto: „Czego nie wolno kobietom, tego nie wolno i mężczyznom”, które doskonale oddaje przewodnią ideę, jaka przyświeca niniejszemu tomowi.

Jak możecie się domyślić do głosu dochodzi kolejne pokolenie z własną wizją życia, nadziejami i pragnieniami. Na prośbę Marianny i jej dorosłych już latorośli Michał zgadza się zostać protektorem Zuzanny i Piotra. Kobieta marzy o tym, aby zostać malarką, a pierwszym krokiem ku temu mają być kursy dla kobiet w krakowskim Baraneum. Mężczyzna natomiast chce zostać księdzem, lecz by mieć taką szansę pragnie wstąpić do seminarium duchownego w Krakowie.

Tak oto rozpoczyna się niezwykła podróż bohaterów. Poczynając od Łanów poprzez Kraków, aż do samego Pary...

To już tom czwarty cyklu Tułacze życie, a ja dopiero ją poznałam. Wiem, że jest to kontynuacja, gdyż rozpoczynając czytanie mamy wspomniane wcześniejsze wydarzenia. Na szczęście na pierwszej stronie mamy drzewo genealogiczne, więc możemy się rozeznać kto kim dla kogo jest. Cała pozycja napisana jest w ciepłym stylu, wszelkie niepokoje nie bywają dramatyczne. Bywa, że za sprawą niedogadania między bohaterami nastaje pewnego rodzaju cisza. Błahe sytuacje rosną wtedy do wielkiej rangi. Postacie, które już są tutaj dłużej jawią nam się jako imię, jednak te nowe mamy bardzo dobrze opisane. Rozdziały bywają dłuższe i krótsze zakończone pewną niewiadomą. Ich opowieści potrafią porywać nasze serce, gdyż są emocjonalnie przedstawione. Niby cała rodzina, która zebrała się na pogrzebie jest w żałobie, ale jakoś tak nie widać ich smutku. Nawet autorka sugeruje, że pogodzili się z nieuniknionym. Widać, że nie trzymali ze sobą bliskich kontaktów, niektórzy znają się tutaj tylko ze słyszenia. Jedna osoba wygłosiła tutaj bardzo ciekawą mowę. Chciała, by każde z nich zaczęło się szanować. Mieli pozostać blisko siebie i wzajemnie się wspierać. Dla większości życie w wierze było tu bardzo ważne. Całą sytuację opowiada nam narrator, więc dwojako można zrozumieć jego przekaz. Ja zawsze odczuwałam wtedy niepokój, gdyż tak przekazywał nam pewne wiadomości, że nie raz powiało chłodem. Spodobała mi się tu dalsza sytuacja, kiedy jedna z kobiet podkreślała swoją miłość do dzieci. Dla niej nie było...

"Chcę żyć inaczej" to czwarty tom sagi "Tułacze życie". Tym razem przenosimy się po części do Łan, Krakowa i Paryża.

Wątek tej powieści skupia się na Zuzannie Neubiner. Interesuje się sztuką i pragnie pobierać nauki malarstwa. Niestety w Łanach nie ma tej możliwości. Jej matka, Marianna, prosi więc Michała Liniewskiego, który po śmierci rodziców został sam w Krakowie, by wziął pod opiekę jej córkę. Mogłaby wtedy spełniać swoje marzenie i kształcić się w wybranym kierunku. Michał "przygarnia pod swoje skrzydła" kuzynkę i oboje (a nawet we trójkę, gdyż Piotr, brat Zuzanny, także jedzie z nimi do miasta, by wstąpić do seminarium) wyruszają do mieszkania Michała.

Po pewnym czasie, nauki w Krakowie stają się niewystarczające. Aby rozwijać się i zaczać żyć z malarstwa, Zuzanna wraz z Michałem przenoszą się do Paryża. Mieszkanie przez dłuższy czas pod jednym dachem powoduje u obojga przywiązanie do siebie. Mają wspólne zainteresowania, lubią popijać razem herbatę i dyskutować. Odkrywają, że jedno bez drugiego nie może żyć. Tylko co zrobić, gdy istnieje między nimi spora różnica wieku i pokrewieństwo? Czy stanie ono na przeszkodzie do ich związku?

Odkąd zaczęłam czytać tę sagę (od pierwszej części), wciagnęłam się w losy rodziny Neubiner. Byłam bardzo ciekawa, zarówno czasów, w jakich żyli, jak i ich perypetii. Ewa Bauer świetnie odzwierciedla dawne lata, a w tym tomie pokazuje walkę kobiet o swoje prawa. Bohaterka bunt...