Burza przed ciszą

W tej części podobnie jak w poprzedniej zupełnie niepotrzebne wydają się wstawki o Adamie i Toffi. Rozumiem, że inaczej nie poznalibyśmy losów Juliany, jednak ta współczesna historia jedynie odwlekała poznanie tej istotniejszej.
Kolejne przeżycia dziewczynki z lasu (właściwie już kobiety) nie rozczarowują - są interesujące, wzruszające, niekiedy zabawne. Z pewnością nie nudne!

„Burza przed ciszą” za mną. Wrażenia bardzo pozytywne, choć niestety już bez czarodziejskiej atmosfery z „Siedmiu Szmacianych Dat”. Uważam, że ta powieść nie powinna być podzielona na trzy części, bo dopiero po przeczytaniu całości zrozumiałam, że defekty, które drażniły mnie w dwóch pierwszych częściach, okazały się celowym, zasadnym zamysłem autorki.

Cała trylogia to nie jest dla mnie zwyczajna saga, ani powieść historyczna, lecz piękna BAJKA DLA DOROSŁYCH z rzeczywistym tłem historycznym i metafizycznym wątkiem Magdaleny, której obecność zaznaczała się w wielu ważnych momentach. Wszystkiego było w sam raz, a przenikanie się wątków podniosło atrakcyjność całej historii.

Wątek współczesny, który mnie początkowo irytował. Okazało się, że był jak najbardziej zasadny. To Toffi nakręciła całą historię. Ona ją również zamknęła , niechlubnie zresztą, w zaskakującym zakończeniu. Bardzo wyrazista postać, z charakterkiem. W drugiej części denerwował mnie ciągnący się przez pierwszą połowę książki wątek poszukiwań Juliany przez młodych detektywów - Adama i Toffi. Uważałam, że bez tej dłużyzny byłoby ciekawiej. A teraz wiem, że powolne uchylanie rąbka tajemnicy było doskonałym wstępem do tego, o czym potem opowiadała Juliana. Olga, Joanna, przyjaciele - każdy wniósł coś do powieści. Polubiłam w końcu nawet ciapowatego Adama.

Wątek Dorsów. Najpierw magiczna chata w Bieszczadach i jej mieszkańcy, a potem wieloletnia tułaczka osieroconej Juliany, obfitująca...

Finałowa część dziejów dziewczynki z bieszczadzkiej głuszy! Juliana kontynuuje opowieść swojego życia. Tym razem przeżywamy wspólnie lata 50 XX w. aż po lata 90 XX w
. Fabuła skupia się na przeżyciach miłosnych młodej kobiety oraz jej krokach jako przedsiębiorca. W tle dalej możemy śledzić koleje losu Adama, który wytrwale spisuje każde słowo Juliany, a przy okazji dalej mota się w uczuciach do Toffi.
Podtrzymuje swoją opinię, że pierwsza część była najlepsza. Zdecydowanie podbiła moje serduszko. Irytowało mnie zachowanie Teofilii i Adama. Niby ludziom bliżej do trzydziestki, a zachowują się jak niezdecydowane nastolatki. W ostatnim tomie na szczęście najmocniej skupiamy się na historii głównej bohaterki.

Podsumowując, pamiętniki Magdaleny z pierwszego tomu „Córki cieni” były najbardziej wciągające. Bardzo fascynowało mnie życie w takiej letniej chacie na odludziu. Juliana sama w sobie ma za sobą ciekawy życiorys, pełen wędrówek i podróży. Wątek Adama moim zdaniem bardziej rozpraszał niż zachęcał. Na pochwałę zasługuje pióro autorki, zwłaszcza w retrospekcjach. Niestety dialogi w teraźniejszej rzeczywistości wydawały mi się naciągane, sztuczne.

Nie żałuję poznania tej historii. To było interesujące doświadczenie cofnąć się w czasie. Polecam!