Bursztynowa luneta

Koniec mnie dobijał nie potrafiłabym rozstać się z ukochaną mi osobą na zawsze... Tak mulefa i ich poruszanie się nadal nie wiem w jaki sposób to robiły : ). Lord Asriel i pani Coulter (jeżeli się pomyliłam to przepraszam) poświęcili się dla córki i zginęli oboje... Wzruszające, a jednak się nie popłakałam może to dlatego, że nie byłam do nich przywiązana bo wątki z nimi w roli głównej były rzadkie i krótkie... Lyre polubiłam od razu uparta i niczego się nie bojąca i Will... Cudowny Will. Współczuje mu musiał szybko dorosnąć by opiekować się chorą matką... Zapadnie w pamięci, ale do ulubionych jej nie dodam jak dla mnie to trochę za mało żeby mnie przekonać, że książka jest tego warta.

Zgrabnie rozwinięta koncepcja Pyłu - która w pewnym stopniu daje się przełożyć na nasz świat, bo przecież "składamy się" z gwiazd - oraz ukazanie zagrożenia dogmatyzmem. Niestety fabularny szkielet oparty na mesjanizmie jest największą słabością trylogii - dodaje do lektury nijakiego posmaku. Przez lorda Asriela i panią Coulter książka zyskuje dodatkowy wymiar, przyćmiewając nieco resztę plejady postaci i w pewnym stopniu rekompensując wspomnianą wadę. Polecam "Lantern Slides" - dodatkowe informacje o bohaterach i uniwersum do każdego tomu zamieszczone w nowszym angielskim wydaniu.

Jak najbardziej jedna z moich ulubionych trylogii :> Mam nadzieję do niej wrócić i to nie raz :) Zgadzam się z trinity w 100% ni sposób jest sobie wyobrazić jak poruszają się mulefa:) za to wiem że chciałabym żeby istnienie innych światów było prawdziwe;) Ta część była troszkę zawikłana ale jak dwie pozostałe równie fantastyczna.. I szkoda że się skończyła tak smutno.... Ale nie wszystko się dobrze kończy... POLECAM!!! :D

Jak dla mnie, najlepsza część trylogii. Kiedy już zaczęłam czytać, nie mogłam się oderwać. Przerzucając kolejne strony, z niecierpliwością czekałam na fragmenty ze świata, w którym żyli "mulefa". Cała książka fajnie napisana, wartka akcja, w której brak miejsca na nudę. Trochę wzruszająca, szczególnie ostatnie rozdziały. Muszę przyznać, że się nie zawiodłam. Nie pozostało mi zatem nic innego, jak tylko gorąco ją polecić :)

Książka jest trudna, ale zdecydowanie warta tego. Czyta się ciężko, a jednak bym sobie nie darowała, gdybym nie dotrwała do końca. Po prostu trudno mi powiedzieć coś o trylogii, to naprawdę trzeba przeczytać samemu. Zaskakująca, oryginalna. Trudno powiedzieć, że ją uwielbiam, to książki innego rodzaju, trudno czytać kilka razy. Ale jestem pod bardzo dużym wrażeniem.

Jak dla mnie najgorsza część trylogii. Nie mogłam się przemóc, by ją skończyć, a każde odwrócenie strony był to wysiłek, jak nigdy. Bursztynowa Luneta jest książką trudną, z wieloma opisami i powiedziałabym, że po prostu nudną. A pomysł wojny z Bogiem to jakby nie patrzeć, pomysł ekstrawagancki i nieco chybiony.

A mnie sie ta część podobała, tak samo jak poprzednie. Świetna historia. Najbardziej podobał mi się świat umarłych i opisy poczynań Asriela. Miodzio. A najbardziej podobała mi się końcówka. Żaden happy end, wręcz sam ból, ale... chwyciło za serducho. A. I Boga to tam nie było. Był Autorytet i Metatron :)

Najlepsza część ze wszystkich. Zdecydowanie. Końcówka była tak prawdziwa i smutna, że aż musiałam pójść na spacer. Po prostu poczułam taki gniew. Książka napisana bardzo dobrze, czyta się z zaciekawieniem i strony przechodzą z prawa na lewo w zaskakującym tempie. Aż przydałby się osobny epilog.

Phi! Mówcie co chcecie, dla mnie to była najlepsza część z całej trylogii. Trzymała w napięciu, ekscytowała i wyciskała łzy momentami. Choć, być może dla nieuważnego czytelnika ta książka może się wydawać nudna i skomplikowana...

Książka pod względem fabuły bardzo dobra, ale zdecydowanie antychrześcijańska (odradzam ludziom wierzącym). Pod względem poziomu artystycznego 4/5.