Bóg rzeczy małych

"Mammaći kazała wybudować osobne wejście do pokoju Chacka, mieszczącego się we wschodniej części domu, aby obiekty jego "Potrzeb" nie musiały przechodzić przez cały dom. Dyskretnie wsuwała im do ręki pieniądze, aby nie miały powodów do narzekań. Kobiety nie wzbraniały się, ponieważ potrzebowały tych pieniędzy. Miały małe dzieci i starych rodziców. Albo mężów, którzy przepijali całe zarobki. Układ ten odpowiadał Mammaći, ponieważ dzięki jej opłatom sytuacja była klarowna. Seks oddzielony od miłości. Potrzeby od Uczuć.

Z Margaret Koćammą nie można było się tak łatwo uporać. [...] Podczas pobytu Margaret Koćammy w Ajemenem Mammaći radziła sobie ze swą zazdrością za pomocą jedynej znanej jej metody: wkładała pieniądze do kieszeni sukienek, które Margaret Koćamma zostawiała w koszu z brudnymi ubraniami. Margaret Koćamma nie oddawała pieniędzy, ponieważ nigdy do niej nie dotarły. Praczka Anijan rutynowo opróżniała wszystkie kieszenie. Mammaći wiedziała o tym, lecz wolała interpretować milczenie Margaret Koćammy jako akceptację zapłaty za usługi, które w wyobraźni Mammaći świadczyła jej synowi.

Mammaći miała więc satysfakcję, że może uważać Margaret Koćammę za kurwę, praczka Anijan cieszyła się z dodatkowego stałego źródła dochodu, a Margaret Koćamma pozostawała oczywiście w błogiej nieświadomości tych wszystkich zabiegów".

Książka "Bóg rzeczy małych" zaskakiwała mnie na każdym kroku. Literatura in...

Autorka ukazuje mało znane Indie, prowincje i zamieszkującą ją klasę średnią i biedaków. Opis przyrody, krajobrazów, życia w tej wiosce jest wspaniały, prawie czuje się zapachy. Pokazuje społeczeństwo hindusów zafascynowanych Anglią, Ameryką i pragnących naśladować tamto życie. Jak się zakochać to w Angielce lub Irlandczyku. Jednak ci ludzie są głęboko wrośnięci mentalnie w hinduizm. Powstaje pewnego rodzaju paranoja, chrześcijanie i marksiści, którzy powinni głosić równość i braterstwo, przestrzegają bardzo ściśle podziału na kasty. Kobieta, jeżeli nie jest Angielką jest istotą gorszą i nie ma żadnych praw. Jedną z bohaterek to kobieta, która pragnie się wyrwać z tej paranoi. Widzimy to wszystko oczami dzieci, które nie potrafią pojąć tych wszystkich niuansów. Czują się zagubione i nieszczęśliwe, tak jak cała reszta. To wszystko doprowadza do tragedii, której nie wiadomo, kto jest winny. Ciekawe spojrzenie na rodzinę i na człowieka zagubionego i poszukującego. Widzimy jak jedno zdarzenie i splot wypadków odmienia cały świat. Trzeba jednak znaleźć, które to zdarzenie stało na początku. Książka ukazująca jak z rzeczy małych składa się całe życie i jak one są ważne.

Książka Arundhati Roy wywołała spore zamieszanie na rynku wydawniczym u schyłku lat 90. XX wieku, została nawet nagrodzona Nagrodą Bookera.

Choć na początku całość wydawała mi się nieco (no dobrze, bardzo) chaotyczna, a imiona i nazwiska bohaterów przyprawiały mnie o zawrót głowy, to jednak przedstawiona historia w pełni rekompensuje trudy lektury.

Akcja rozwija się dość powoli, by na ostatnich stu stronach przyspieszyć – tak więc przez większą część nie do końca wiadomo dokąd zmierza fabuła.

Autorka ukazuje nam przekrój kastowy w Indiach, a także rozwijający się tam komunizm. Ale jest to tylko tło dla historii rodzinnej, która budzi duże emocje.

Książka smutna, nie dająca nadziei na poprawę losu, ale też nie popadająca w tani sentymentalizm. Lektura warta poznania.