Bazyliszek

Z pewnego powodu nie żałuję przeczytania tej książki. Otóż wyobraźcie sobie taki eksperyment - dajecie jakiemuś mądremu komputerowi do "przeczytania" kilkadziesiąt polskich kryminałów a następnie każecie mu na tej podstawie napisać własną pozycję. To jest właśnie to, właśnie tekst "Bazyliszka" by się wtedy pojawił. Trzeba przyznać ciekawe zjawisko intelektualne.

Nic się w tej powieści nie udało, ani motywację bohaterów, ani obraz świata, ani motywy z życia rodzinnego, ani z życia korpo, nic. Było tam może kilka dobrych pomysłów, ale ich realizacja zaginęła w akcji. Co gorsza owe pomysły, te w mniejszej skali, tak po prostu czasem znikały, bez wytłumaczenia, bez konsekwencji. W zapowiedziach było o konfrontacji sceptycznego, twardo stąpającego po ziemi policjanta z mistycznym podziemiem Warszawy - pomyślcie jaki to ma potencjał. I co? Nic. Totalnie nic. Nawet od strony czysto warsztatowej ten tekst leży, dialogi są przerywane omówieniami rozmów czasem w dziwny sposób. Czyjakolwiek któraś z rzędu, na pewno nie pierwsza, pozycja nie powinna mieć w sobie tego typu błędów. Właśnie, to moje drugie spotkanie z twórczością Kontakowskiego, pierwszym był "Przystanek śmierć". To nie była dobra powieść, ale przynajmniej wiedziałem co się dzieje, kolejne wydarzenia były klarownie przedstawione. W tej nie znalazłem nawet i tego.

Jakieś plusy? Może dobrze czuć klimat Warszawy, może udała się kreacja nadkomisarza Nowaka jako everymana.

Kryminał, niestety przeciętny. Miałam nadzieję na dobrą intrygę, potencjał był, do połowy nawet nieźle wykorzystany, ale później... eh, czekałam na koniec... myślałam, że może chociaż zakończenie powali mnie! I tak się stało, ale nie był to zachwyt, a wielkie rozczarowanie.