Arkadia

Arkadia to utopijny raj stworzony na wzór hippisowskiej komuny. I owszem pierwsza część wprowadza czytelnika w sielsko prowadzącą się społeczność, ale dostrzeże się też zalążki rozłamu, który wolno rozlewa się dalej i dalej doprowadzając do klęski przyjętych ideałów. Dopóki akcja rozgrywa się w stworzonym świecie jest nawet ciekawie i pragnie się odkrywać co nastąpi dalej. Natomiast powrót Arkadyjczyków do rzeczywistości, która jest już typowym wariantem, gdzie trzeba się przystosować do nowych zasad i ogólnego systemu odbierającego szczęście jednostce staje się żmudnym obowiązkiem, jeśli chce się książkę dokończyć. Wspomnienia przeszłości, których doświadczamy dzięki głównemu bohaterowi, poczętemu w komunie i potem poszukującego swej tożsamości, nie szczególnie przemawiają do mnie. To wszystko zbytnio się wlecze i przypomina życie Tarzana z kiepskiej adaptacji. Sposób prowadzenia historii jest usypiający. Nie chodzi o to, że brakuje dialogów, bo taka forma pasuje do opisywanych problemów i zdarzeń, a jednak śledzenie poczynań bohaterów od akapitu do akapitu jest nużące.

System stworzony w Arkadii ma dawać wolność, ale też jest podporządkowaniem jednostki względem ogółowi. Hipisi winni być szczęśliwymi ludźmi, bo choć nie posiadają dóbr materialnych to są wyzwoleni ze skostniałego systemu i każdy z nich jest równy sobie. Dla mnie to bajka. Każdy kto wchodzi do takiej społeczności szuka ukojenia w ułudzie, choć pewnie nie każdy z jej członków zdaje sobie na począ...