Antygona

I tu mamy jakby seqel "Króla Edypa".
Po śmierci Edypa i Jokasty ich dziećmi opiekuje się Kreon- brat zmarłej królowej i on też rządzi Tebami.
Gdy giną bracia Eteokles i Polinejkes- synowie Edypa, Kreon urządza pogrzeb ze wszelkimi honorami Eteoklesowi, zaś Polinejkesa zakazuje grzebać obwołując go zdrajcą a ciało jego porzuca na pustyni.
Z rodzeństwa pozostają tylko dwie siostry- Antygona i Ismena.
Całość dramatu opiewa postać Antygona, która z archaicznym poświęceniem decyduje się urządzić pogrzeb bratu (wg wierzeń starożytnych Greków nie pochowane ciało powodowało, to że dusza nie mogła odpoczywać w spokoju i dostać się do Hadesu), dobrze wiedząc, że narazi się tym samym na gniew wuja Kreona i na potworną karę.
Smutna historia Edypa o tym jak niemożliwe jest oszukać swój los, niemniej jednak chwyta za serce ciąg dalszy tej opowieści. Dzieci Edypa i Jokasty wszak niczemu nie winne istoty od początku swego istnienia płacą najwyższą cenę za to, że urodziły się w kazirodczym związku matki i syna.
Nie mają wpływu na swoje życie, na swoje wybory ani na to tym bardziej jaki los ich czeka.

Co tu pisać? Klasyka to klasyka.
Historia napisana dawno temu, a jednak nadal aktualna – człowiek próbuje udowodnić, że może stawiać się ponad prawami boskimi i prowadzi to do opłakanych skutków.
Mimo tego, że utwór napisany został językiem, którego nikt nie używa i przedstawia realia dawno minione, to jednak chwyta za serce i to jest, moim zdaniem, dowód ponadczasowości „Antygony”.

W gimnazjum właściwie nic nie zrozumiałam, ale gdy sięgnęłam po Antygonę przy okazji omawiania Króla Edypa okazało się jak wiele mnie wtedy ominęło.

Konflikt, tragiczne zakończenie, nieprzezwyciężone Fatum - to niektóre cechy tragedii greckiej. Tak też się jawią one w ''Antygonie'' autorstwa Sofoklesa, powstałej w 442 r. p.n.e. W tym dramacie mamy do czynienia z historią rodu Labdakinów, która jest jednocześnie oparta na tebańskim micie o tymże klanie. Poszczególne sytuacje są komentowane poprzez dialog prowadzony przez chór z Koryfeuszem. Uczniowie mówią o tej książce, że jest nudna, nieciekawa, że nic się w niej nie dzieje. Z kolei znawcy literatury twierdzą zgodnie, że to perła wśród dramaturgii światowej. Mimo uprzedzenia wielu uczniów, książkę tę odbieram pozytywnie. Choć niezbyt przepadam za lekturami pisanymi na role, tragedia ta należy do jednych z moich ulubionych lektur. Miejsce akcji jakim są mitologiczne Teby bardzo mnie zainteresowały. Nie posiadałam się z radości, gdyż uwielbiam Starożytne miasta, teatr i wszystko co jest z nimi związane. „Antygona” jak przystało na sztukę teatralną pokazuje ludziom przez poruszane w niej problemy wady i nieprawości człowieczeństwa współczesnego. Dlatego też spodobały mi się problemy w niej poruszane. Problem winy i kary, fatum rodu Labdakinów jak i rządza władzy Kreona bardzo mnie zainteresowały. Najbardziej byłam ciekawa fatum jakie ciążyło na rodzie Antygony i dzięki pani od języka polskiego udało mi się dowiedzieć o nim coś więcej. Mimo to ciągle dręczyło mnie jedno pytanie: Jakie wrażenie robił ten dramat na żyjących w czasach Sofoklesa? Przychodzili do teatru zabiegani...

Kolejna lektura i kolejna męczarnia. Strasznie nie lubię dramatów, a jeśli do takiej formy rozpisania tekstu dochodzą archaizmy i dziwna konstrukcja zdań, to książka zniechęca mnie zwykle już po przeczytaniu pierwszej strony. Tak było też w przypadku "Antygony". Może i czyta się szybko, ale nie z zaciekawieniem. Nie mogłam się doczekać, kiedy wreszcie skończę. "Krzyżacy" byli ciekawsi...

Jak na dramat to dla mnie średnio, Antygona jest moim trzecim dramatem. Porównując ją z Balladyną to trochę zajeżdża nudzą :P Dość krótka książka, nauczyć się z niej czegoś można, np. tego że nie ma sensu być osobą tak bezwzględną jak Kreon i że trzeba walczyć o to co słuszne jak Antygona. Końcówka przypominała mi do złudzenia Romea i Julię...

A ja zawsze zastanawiałam się, dlaczego wszyscy bronią Antygony, a nie widzą dramatu Kreona? Z jednej strony mógł to jakoś inaczej rozegrać, po cichu pozwolić Antygonie pochować brata, ale nie zapominajmy, że wtedy król musiał rządzić mocną ręką, a Teby i tak były dostatecznie pogrążone w chaosie.

"Antygona" dostała ode mnie plusa już na samym wstępie, ponieważ jest tragedią. ; ) Fabuła podobna do praktycznie każdej tragedii. Podobała mi się postać Kreona, właśnie w niej widać największą zmianę i niestety spóźnioną dojrzałość, która pojawia się dopiero pod koniec utworu.

Moim zdaniem Antygona jest bezsensowna i opisuje głębokie uczucie Antygony do brata wraz z płytkimi reszty postaci. Ukazuje specyficzną mentalność ludzi w starożytności, która wcale nie była taka bohaterska. Dla mnie nie była w ogóle wciągająca...

Ludzie mają gorsze problemy, niż jakieś tam wyrzuty sumienia z powodu tego, że się postąpiło niezgodnie ze swoją religią, że się tak wyrażę. Nie podobała mi się, kompletnie, nie pomógł nawet fakt, że jest to dramat, a ja dramaty KOCHAM.

Uwielbiam starożytną Grecję, więc tragedia została przeczytana przeze mnie jeszcze zanim miałam ją jako lekturę (dopiero za rok będę ją miała bodajże). Mit o Antygonie zawsze mnie rozczulał, bardzo podziwiam jej odwagę i nieustępliwość.

calkiem niezle. lekcje polskiego - przy omawianiu tej lektury - bede pamietac bardzo dlugo. jesli ktos nie przeczytal w szkole - jako lektury - powinien to kiedys zrobic, serio.