Od początku biografia poetycka Lechonia naznaczona była tragicznym piętnem osobistych doświadczeń. Poeta, od którego oczekiwano tak wiele, pisał w ogromnym trudzie, zmagając się przez całe życie z groźnymi obsesjami, niemocą twórczą, po wojnie zaś z tragicznym losem człowieka bez ojczyzny. Wiersze, powstające często na samym dnie rozpaczy, nieodmiennie były najwyższej próby i tylko najbliżsi wiedzieli, jaka jest ich cena. Dzisiaj już możemy powiedzieć, że należą do kanonu poezji polskiej. Okazały się niepodatne na działanie czasu, zmieniających się gustów czytelniczych czy przemian historycznych i społecznych. Niewielu znajdziemy poetów tak spełnionych w swojej sztuce słowa jak Lechoń.