Anihilacja

Stajemy się uczestnikami misji, której przewodniczką-narratorką jest jedna z uczestniczek kolejnej już wyprawy badawczej do Strefy X. Dwunasta wyprawa złożona z czterech kobiet, z której każda posiada inne kwalifikacje tak by uzupełniały się wiedzą i dobrze przeprowadziły badania wielokrotnie przeobrażonego przy pomocy nie znanych czynników ekosystemu.
Zadanie dokumentowania wszystkiego na co natrafią, a co mogłoby świadczyć o przyczynach anomalii, zbieranie próbek i obserwowanie siebie, prowadzenie dzienników - to wszystko wypełnia ich czas. Jest wiele danych, którym trzeba przypisać znaczenie. Tysiące pytań, wiele teorii, domysły, poczucie wyobcowania i zaobserwowane anomalia budzą w człowieku różne skojarzenia.
A jeśli..Wszystko to gra umysłu? A co jeżeli 5 ludzkich zmysłów nie wystarczy by ogarnąć to co zachodzi w Strefie X ?

Możliwe, że nie rozumiem tego typu literatury, bo skoro z Lemem nie zawsze mi po drodze, a m.in. do niego jest porównywany VanderMeer to znak, że ta klasyczna naukowa fantastyka nie dla mnie. Choć jest tu element grozy, mamy pytanie o tożsamość, jest poznawanie siebie i relacje z innymi to ta gra bardziej toczy się w umysłach bohaterek, a szczególnie jest to oddane za pośrednictwem przemyśleń biolożki.

Przyznaję, że to dość monotonna treść. Nie doświadczyłam podczas czytania ekscytującej przygody, mimo jakiś przebłysków odkrywania czegoś nieznanego, nie było specjalnie nic. Może dopiero po przeczytaniu trzech części maj...

Przeczytałam i... nie wiem, co przeczytałam. Cóż, coś tam o sobowtórach, coś tam o hipnozie i mieszaniu w umyśle, coś jakieś światło...

To chyba pierwsza książka, gdzie odpowiedź na jedno pytanie prowadzi do postawienia pięciu następnych pytań, na które nie dostanę odpowiedzi, bo się książka skończyła, albo - jak to powiedziała jedna z bohaterek - tego się nie da wyjaśnić słowami. Jak się nie da, jak się da, tylko trzeba chcieć! Podejrzewam, że w kontynuacji coś więcej się dowiem, ale, jeśli tom 2 jest tak samo pisany, jak pierwszy, to będę mieć kolejny pizdylion pytań.

Plus taki, że się szybko czyta, filozoficzne dyrdymały spłycono, charaktery bohaterek poznajemy po łebkach (więc nie będzie mi ich żal). Minus tak, że cuda i dziwy są, mnożą się na potęgę, a jednak mnie — fankę dziwactw! Fantastyki! I bebechów na wierzchu! - wcale a wcale nie pociąga. Nęci mnie, żeby się dowiedzieć czegoś więcej. Obejrzę sobie film (się okazało, że jest), to może coś się dowiem? I wtedy łatwiej mi będzie pojąć, co to za światło i żywe napisy? Może.