Opinia na temat książki To był nasz dom

Eve i Charlie wprowadzają się do niedawno zakupionego wiktoriańskiego domu. Atmosferę spokoju zakłóca niespodziewana wizyta pięcioosobowej rodziny Faust. Głowa rodziny, Thomas, wychował się w domu, który aktualnie należy do kobiet.

Opis wydawniczy brzmiał banalnie, ale z powodu wysokich ocen chciałam zweryfikować, czy moje wrażenia pokryją się z odczuciami innych czytelników. Do powieści podeszłam jednak ze sporą dozą sceptycyzmu. Spodziewałam się przewidywalnej, dość sennej historii jakich wiele. Finalnie jestem pozytywnie zaskoczona. To książka z gatunku nieodkładalnych, która z każdą stroną podnosi ciśnienie czytelnikowi. Wybór, który autor udostępnił, jest bardzo prosty — albo coś jest realne, albo to wytwór wyobraźni zaburzonej osoby. Jednak podczas czytania szala przechylała się wielokrotnie, dostarczając tym samym sinusoidę odczuć. Gdy już się wydaje, że perspektywa się ustabilizowała i obecna wersja jest właściwa, następuje kolejne zawirowanie, które ponownie zmienia optykę.
Z minusów — atmosfera w moim odczuciu była trochę za gęsta. Na chłodno ciężko znaleźć cokolwiek sensownego. Jednak nie oceniam zaburzenia, tylko dlatego, że go nie rozumiem. Meandry ludzkiego umysłu są zbyt zawiłe.

Osobiście nie trafiłam na łamach innych powieści na syndrom (celowo nie przytaczam nazwy), o którym jest mowa w tym thrillerze. Świeżość tematyki jest dla mnie dodatkowym atutem. Nie dziwi mnie, że powieść zostanie zekranizowana. Mam wrażenie, że bohaterowie zadomowili się w moim umyśle na długo...

"Kiedy już wejdą, nigdy nie wyjdą..."