Opinia na temat książki Jedyny dzień w roku

W historii poznajemy Dorotę, której nikt kompletnie nie docenia. Pomimo, że na wszystko, co ma sama zapracowała to ma wrażenie, że dla jej rodziców to za mało.
Ma swoje mieszkanie, kochającego psa oraz pracę, którą bardzo lubi. Wszyscy uważają, że do pełni szczęścia jest jej potrzebny mężczyzna.
Jej barat Maciek wszystko w życiu osiągnął przez znajomości oraz dzięki pieniądzom rodziców. Cały czas coś mu nie wychodzi ale każdy (oprócz Doroty) postrzega go za ideał, który pnie się po szczeblach kariery.
Babcia rodzeństwa czuje się samotna, ponieważ bardzo tęskni za swoim mężem. Lubi powspominać jak było podczas wojny. Zawsze stara się łagodzić wszystkie spory.
Rodzice Doroty i Maćka, nie dostrzegają, że każdy z nich żyje w stresie, mają w sobie skryte żale.
Pomimo, że książka zapowiadała się ciekawie to niestety momentami mnie znudziła.
Przez kilka dni ciągle trwa wigilia, powtarzają się te same teksty z minimalnymi zmianami. Miałam nadzieję, że 3 dni starczą ale, gdy zaczęłam czytać dalej i Dorota wstaje, znowu jest wigilia to trochę mnie to irytowało.
Najbardziej podobało mi się zakończenie, które pokazuje nam, że to my decydujemy o tym jak traktujemy ludzi, że czasami warto wyciągnąć pomocną dłoń w świątecznej gorączce często nie zauważamy innych, jesteśmy nerwowi, a powinniśmy na chwilę się zatrzymać i spojrzeć na świat, który nas otacza.