10 grudnia

Saunders jednym z moich ulubionych pisarzy jest. Po „Lincolnie z Bardo” i fenomenalnych „Sielankach” rzuciłem się w zbiór jego kolejnych opowiadań. Przeczytałem je z wypiekami na twarzy, takie one dobre, smakowite, absurdalne i groteskowe, że mniam mniam! No dobrze, nie przesadzaj – powiecie, i pewnie będziecie mieli nieco racji. Nieco. Saunders jest bowiem w swym żywiole literacko-słowotwórczym, pływa w nim jak surrealistyczna ryba w dystopijnej wodzie. Ile tu zabawy z formą, ile mrugnięć okiem, pięknie utkanej ironii, a wszystko po to, by opowiadać na temat otaczającej nas rzeczywistości – gorzkiej, korporacyjnej, technokratycznej czyli beznadziejnej. Świecie, w którym jesteśmy zdani wyłącznie na siebie i kompletnie sobie z tym nie radzimy. W którym nieustannie walczymy o lepsze jutro i niekonieczne duchowe bogactwo.
Saunders stawia swych bohaterów przed nie lada wyzwaniami. To ciągłe ich zaskoczenie staje się i moim zaskoczeniem, moim ulubionym odczuciem. Czy to, o czym czytam, jest opisem doznań, czymś co „przytrafiło się” bohaterom (a więc stało się ich „rzeczywistością”)? A może jest jakąś zwariowaną projekcją chorego umysłu (a zatem „fikcją”), treścią korporacyjnego okólnika, fragmentem z pamiętnika, czy wrażeniem wywołanym kolejną dawką leku Mrokflokss o zaskakująco nic nie wyjaśniającej nazwie (a może jednak jest zupełnie odwrotnie?).

Martwię się tylko, ile zapamiętam z Saundersa. Bo o ile ciągle w głowie mam jaskiniowców i martwo-żywą ciotkę z „Sie...