Uczęszczał do szkoły średniej w Milanówku, potem do Gimnazjum im. T. Zana w Pruszkowie, w 1936 zdał maturę.
Debiutował w 1935 opowiadaniem pt. Harenda, ogłoszonym w „Kuźni Młodych” (nr 18); w piśmie tym publikował także w 1936.
Od 1936 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, jednocześnie pracując w Biurze Podróży Wagonów Sypialnych. Opowiadania zamieszczał następnie także w „Pionie”, „Dookoła świata” i „Zwierciadle”.
Po wybuchu II wojny światowej w 1939 brał udział w obronie Warszawy. W czasie okupacji niemieckiej pracował jako dozorca na bocznicy kolejowej w Warszawie. Jednocześnie kontynuował twórczość literacką, pisząc opowiadania.
W 1941 ożenił się z Zofią Szerękowską. Od 1943, z powodu choroby płuc, przebywał w Otwocku, a po wojnie w Poroninie i Zakopanem, gdzie uczestniczył w organizowaniu życia kulturalnego jako członek zarządu miejscowego Klubu Literackiego.
W 1945 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związku Literatów Polskich; członek do rozwiązania Związku w 1983).
W 1950 powrócił do Warszawy. Kontynuując twórczość literacką, zamieszczał opowiadania i artykuły w wielu czasopismach, m.in. w „Odrodzeniu” (1948-50), „Nowej Kulturze” (1950-54), „Wsi” (1950-52), „Świecie” (1952-53). W następnych latach współpracował też z radiem, filmem i teatrami jako autor słuchowisk, scenariuszy i utworów dramatycznych.
W 1981 otrzymał nagrodę Prezesa Rady Ministrów. Od 1989 był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1955) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974).