Kōbō Abe (jap. 安部 公房 Abe Kōbō, właśc. Kimifusa Abe) – japoński prozaik, dramaturg i autor scenariuszy. Jeden z najbardziej innowacyjnych autorów Japonii po 1945 roku.
Abe urodził się w tokijskiej dzielnicy Takanogawa (obecnie dzielnica Kita). Dorastał w Mukdenie (obecnie Shenyang) w Mandżurii, gdzie jego ojciec pracował jako lekarz nauczający w szkole medycznej. W 1941 r. wrócił do Japonii, a w 1943 r. rozpoczął studia medyczne w Tokijskim Uniwersytecie Cesarskim (obecnie Uniwersytet Tokijski). W 1944 r. ponownie udał się do Mandżurii, a wraz z zakończeniem wojny został ewakuowany na Hokkaido, skąd powrócił do Tokio, aby kontynuować studia. Na życie zarabiał handlem ulicznym. Dyplom zdobył w 1948, jednak nigdy nie podjął praktyki lekarskiej, poświęcając się wyłącznie karierze literackiej[1].
W 1947 r. poślubił graficzkę Machiko Yamada (pseudonim: Machi Abe), z którą miał córkę o imieniu Neri.
W 1948 r. przyłączył się do grupy literatów skupionych wokół czasopisma "Kindai Bungaku" oraz Yoru no Kai (Towarzystwo Nocy), którym kierował awangardowy krytyk Kiyoteru Hanada. Dzięki niemu Abe zainteresował się surrealizmem. Razem z poetą Hiroshim Sekine, reżyserem Hiroshim Teshigaharą i krytykiem Shin'ichim Segi założył Seiki no Kai (Towarzystwo Wieku).
W latach 1951–1962 był członkiem Japońskiej Partii Komunistycznej. Był to okres radykalizmu politycznego wśród inteligencji japońskiej, który powstał na tle rozczarowania porządkiem społecznym powojennej Japonii i niechęci do starszego pokolenia pisarzy, preferującego styl realistyczny. Abe podzielał te poglądy. Został wyrzucony z partii komunistycznej za sprzeciw wobec metod działania kierownictwa partii, które uznawał za niedemokratyczne.
W latach 1955–1961 był członkiem Japońskiej Akademii Literatury. W latach 1973–1979 prowadził w Tokio własną grupę teatralną, Abe Kōbō Studio. Zmarł na zawał mięśnia sercowego.