Ten zabieg miał spowodować głębsze zastanowienie się i bardziej intensywne przeżywanie części pierwszej, w której ukazuję zranioną i obolałą duszę Anny, niczym zwłoki człowieka podczas sekcji. Lekarz wyjmuje zranione organy, ogląda, dokonuje analizy suchych faktów, szuka przyczyny zgonu. Nie rozmawia, a jeżeli mówi, to tylko wtedy kiedy musi.

 

I taki nastrój miał panować w części pierwszej: skupienia, oceny faktów i wstrząsu pod wpływem samego odkrycia skali ludzkiego cierpienia. Cierpienia nie podczas wojny czy w ekstremalnych warunkach. Nie, cierpienia za zamkniętymi drzwiami, w domu, z pozoru wyglądającego na zupełnie normalny, jakich tak wiele wokoło nas. Dialogi są tam, gdzie być muszą, ale nie wprowadzałam ich zbyt wiele, aby nie rozpraszać Czytelnika w tym i tak już bardzo chaotycznym świecie Anny. Ale on taki był. Poplątany, zniewolony, zaburzony, okrutny i wręcz nie do zniesienia.

 

Druga część ma być już ukazaniem człowieka, który zdecyduje się na podjęcie tego ważnego kroku i zakończenie raz na zawsze pewnych relacji. A to oznacza z pewnością wyzwolenie i początek nowego życia.

 

Powrócę jeszcze raz do zdecydowanie różnych form obu powieści i podkreślę: pierwsza część Oceanu uczuć ma być sygnałem w stronę społeczeństw o istniejącym problemie. Wybierając taką, a nie inną formę narracji, chciałam ten sygnał jeszcze bardziej podkręcić. Sprawić, aby był bardzo wyraźny i bardzo głośny.

 

 

To znaczy dawać z siebie wszystko, ale i tyle samo brać, aby mieć co dawać. Po pierwsze musimy pokochać siebie, aby móc kochać innych. I to wcale nie oznacza miłości egoistycznej, bo o takiej tu nie mówimy. W drugiej części poruszam kilka aspektów miłości, nawet i takiej, gdzie z miłości i właśnie w imię tej jedynej, wielkiej imię miłości Federico decyduje się na rozstanie z Anną. Decyduje się zostawić Annę, jak tłumaczy w rozmowie z Matteo, właśnie dla tej ich miłości. Brzmi absurdalnie? Nie dla wszystkich. A zobaczycie Państwo, jak ten wątek się rozwinie i jak po raz kolejny udowodnię, jak bardzo przewrotnym potrafi być życie.

 

 

Anna zawsze bardzo kochała swoją mamę i to miłością bezwarunkową, aczkolwiek to miłość bardzo trudna. Wymagająca od Anny wiele zrozumienia i równie wiele przebaczenia. O tę miłość Anna tak naprawdę żebrać będzie przez całe życie, ale niestety jej nie otrzyma. Na tym polega paradoks całej tej sytuacji. Jadwiga kocha córkę równie mocno jak tylko matka kochać potrafi, lecz nigdy nie wybaczy sobie tego, co zrobiła. Zamknie się w swoim świecie, do którego już nikt nie będzie mieć dostępu. Swój żywot zakończy samotnie, na wygnaniu, na które tak naprawdę sama się skazała. Więcej nie zdradzę, bo to część trzecia.

 

Dla Anny może to oznaczać tylko jedno wybaczyć. Będzie cierpieć w skrytości duszy swojej, będzie płakać do poduszki, ale Jadwiga, to dla niej najważniejsza osoba na świecie: mama. Anna codziennie rano wstaje i czerpie siły do życia z tego efemerycznego połączenia z mamą, i Jadwiga odczuwa to samo. Są ze sobą powiązane cienką, niewidoczną gołym okiem nicią, której nikt nigdy nie zdoła przerwać. To coś pięknego, a zarazem bardzo trudnego do uniesienia w codziennym życiu.

 

 

Trudno jest wybaczyć komuś, kto ukradł nam życie. Jadwiga potrafiła. Ona kochała swoich rodziców miłością bezwarunkową i na każde ich zachowanie szukała zawsze wytłumaczenia. Natomiast co do innych już nie była taka wyrozumiała. Wybaczanie to jeden z kolejnych "tematów-rzeka". Niektóre rzeczy można wybaczyć, a niektórych wybaczyć najzwyczajniej nie potrafimy.

 

I tu ponownie kłania nam się indywidualne i bardzo poważne podejście do tematu wybaczania, bo stanowi ono bardzo ważny element naszego życia, a brak wybaczenia, potrafi nam życie nieźle skomplikować i nawet zatrzymać pewne procesy, które zostaną uruchomione dopiero wtedy, kiedy wybaczymy. A więc powtarzam: wybaczanie jest bardzo ważnym procesem w życiu każdego człowieka, i podejdźmy do niego jak do snu. Jest koniecznością w naszym zdrowym i świadomym życiu. Ale nie zapominajmy o tym, że: wybaczanie, o którym tutaj mówię, zawsze dotyczy spraw bardzo poważnych wręcz traumatycznych i proces tego wybaczania może trwać latami, może być wspierany przez psychologa, psychiatrę, i w końcu może tak naprawdę do tego wybaczenia nie dojść. Nie róbmy sobie z tego powodu wyrzutów. Najważniejsze, że przepracowaliśmy problem, traumę i umiemy obejrzeć się za siebie i spojrzeć na całą minioną sytuację z dystansem, tudzież spokojem wewnętrznym. Już bez strachu. Będziemy mogli i chcieli wybaczyć – wybaczymy. Nie będziemy mogli lub chcieli wybaczyć – to tak to pozostanie. Liczy się próba. A do niej możemy podejść kiedyś może raz jeszcze. Warto próbować. Aż w końcu będziemy gotowi wybaczyć.

 

Tak, oczywiście. Całość jest rozplanowana na trzy części i powiązany z nimi psychothriller o strachu, spinający całość. Będą w tym cyklu cztery książki. Czego można się spodziewać – oceanu uczuć i zaskakujących sytuacji. I już nie mogę się doczekać na reakcje i opinie Czytelniczek i Czytelników.