Aleksandra Wierzbicka: Myślę, że gdyby Kalina chciała, to taka książka o niej powstałaby wcześniej. Ale pewnie nie chciała. Pewnego dnia pojawił się w moim życiu pan Mikołaj i złożył konkretną propozycję. Przyszedł z planem na książkę, który mi się spodobał. Był plan, ale nie było tezy. Pan Mikołaj chciał mnie po prostu wysłuchać. I tak się stało. Pytał, a ja opowiadałam. Okazało się, że współpraca idzie dobrze. Głównie dlatego, że pan Mikołaj nie szukał skandalu, podszedł do osoby Kaliny z wielką ciekawością, ale nie jako fan. I to zagrało. Bo było kilka podejść różnych osób do takiej książki o Kalinie, ale nic z nich nie wyszło. Napisano nawet kilka książek o Kalinie, ale myślę, że ta moja i pana Mikołaja to pierwsza naprawdę prawdziwa opowieść o Kalinie Jędrusik. Bez skandali, piór, cekinów i wszystkich tych plotek o aktorce.

 

Mikołaj Milcke: Pracowaliśmy rok. Rozmawialiśmy, rozmawialiśmy, rozmawialiśmy. Musieliśmy też sobie zaufać, polubić się. Bez sympatii i zaufania nie powstałaby tak intymna książka. Bez zaufania pani Ola nie przekazałaby mi listów Kaliny, prywatnych zdjęć ze swoich zbiorów. Bo to jest książka nie tylko o Kalinie, ale i o pani Oli. O dwóch kobietach, których życia się połączyły. Choć teoretycznie nie miały prawa się połączyć. Powiem więcej. Pani Ola, wtedy mała Ola, Stanisław Dygat i Kalina Jędrusik moim zdaniem nie mieli prawa się spotkać. Sama ta sytuacja jest jak pierwsza scena z filmu.

 

 

MM: Nie wiem, czy jesteśmy z dwóch różnych epok. Znacznie więcej nas łączy niż dzieli. Jest między nami pokrewieństwo dusz. Przeczytałem prasowy wywiad z panią Olą i zorientowałem się, że to ta sama osoba, która jest moją sąsiadką. Mieszkamy blok w blok na Żoliborzu. Znałem panią Ole z widzenia, ale nie wiedziałem, że nosi w sobie taką piękną historię. Okazało się, że panią Olę znają moi sąsiedzi. Zażądałem natychmiastowego przedstawienia nas sobie. Zwłaszcza, że z szybkiego sprawdzenia wyniknęło, że wspomnienia pani Oli dotychczas nie zostały spisane. A ta historia to przecież samograj.

 

 

AW: Prawdziwą. Bo Kalina obrosła plotkami i skandalami. W dużej mierze wymyślonymi albo tylko w części prawdziwymi. A Kalina była przecież, po pierwsze, bardzo dobrą aktorką, wielką artystką, a po drugie – kobietą. Zwyczajną i niezwyczajną jednocześnie. Z blaskami i cieniami, że swoimi emocjami, dobrymi i złymi dniami. Taką Kalinę chciałam pokazać. Serdeczną, ciepłą, ale bez wybuchową i niezdecydowaną.

 

 

AW: Kalina łączyła w sobie kila ważnych cech, które tworzą prawdziwą artystkę. Była zdolna, piękna i miała formalne wykształcenie. Skończyła przecież Akademię Teatralną w Krakowie. Miała w sobie coś, co sprawiało, że – nawet gdy grała epizod – to kradła show. Było i jest wiele zdolnych aktorek, piosenkarek, ale to na Kalinę się patrzyło, o Kalinie się mówiło. Ale ta cecha sprawiała też, że Kalnie się zazdrościło. Miała przez to problemy z koleżankami.

 

 

MM: To były szaro-bure czasy PRL, w których Kalina była kolorowym ptakiem. Była, kim chciała być. Żyła, jak chciała. Mówiła co chciała. Czasem szybciej powiedziała niż pomyślała, ale od początku do końca Kalina była sobą. Polska Ludowa miała z taką Kaliną problem. Nie bardzo wiedziała, co z nią począć.