Pani March recenzja

Echa opisały ,,Panią March'' jako thriller psychologiczny z elementami czarnej komedii i satyry społecznej''. Nie zgadzam się z tym. Dla mnie jest to pełnoprawny, pełnokrwisty, przerażający dramat.

Pani March, żona George'a Marcha, sławnego pisarza, jest perfekcjonistką. Poświęca swoje życie temu, żeby mieć fantastyczny, doskonale umeblowany dom. Żeby wydawać niezapomniane przyjęcia. Wie, gdzie można zamówić najlepszy chleb z oliwkami, najlepsze makaroniki i ciasta. Jest dumna z męża i z syna. Dba o swój ubiór i o to, żeby dobrze prezentować się w towarzystwie. Tylko te jej dłonie, takie suche, ile by w nie nie wcierała drogiego francuskiego kremu...

Można byłoby pani March zazdrościć – w końcu ma wszystko to, o czym można marzyć. Pieniądze, apartament, rodzinę i nawet dochodzącą służącą...

Ale im bliżej przyglądamy się pani March i jej życiu, im bardziej się do niej zbliżamy, tym mocniej i wyraźniej widzimy, że to tylko pozory. Pozory, fasada, pozłotka – uporczywie podtrzymywana na miejscu starannymi, coraz bardziej rozpaczliwymi wysiłkami pani March.

Momentem w którym wszystko zaczyna się sypać jest wizyta w piekarni – niby nic niezwykłego, prawda? Ale to właśnie wtedy pani March dowiaduje się od ekspedientki, że jest podobna – bardzo podobna, na pewno stanowiła inspirację dla męża! - do Johanny, bohaterki najnowszej powieści George'a.

Pani March nie jest z tego powodu zadowolona. Po pierwsze dlatego, że Johanna jest prostytutką, a po drugie dlatego, że jest żałosna i odrażająca.

Ale nie ma czasu przedyskutować tego z Georgem – trzeba wydać przyjęcie. Są rzeczy ważne i ważniejsze, a jej urażona duma... Może poczekać.

I czeka. Aż do tragicznego końca.

,,Pani March'' nie jest odkrywczą powieścią – jeśli sięgnie po nią ktoś, kto lubi czytać powieści i thrillery psychologiczne to z całą pewnością dość szybko domyśli się zakończenia – jest jednak powieścią doskonałą w tym, jak konsekwentnie i dokładnie opisuje stopniowe popadanie w szaleństwo pani March.

To książka bardzo intensywna, pełna wzmagającego się ze strony na stronę napięcia, napięcia spowodowanego nie tylko stresem czy podejrzeniami wobec męża, ale też zadawnionymi krzywdami i urazami, nieprzepracowanymi traumami. Słowem: tym wszystkim, co pani March powinna przeżyć, ale co odkładała na bok, na później, na nigdy, bo grzeczne i spokojne dziewczynki bogatych rodziców tak nie robią.

To również opowieść o nieświadomym powielaniu błędów wychowawczych – pani March pamięta, jak wyglądało jej dzieciństwo i wie, że nie było ono specjalnie szczęśliwe. Mimo to, funduje coś łudząco podobnego swojemu synowi.

W tej książce nie jest ważny element sensacyjny – ważny jest w nim smutek prowadzący do refleksji nad tym ile tak naprawdę warte są starannie budowane fasady naszych żyć i to, jakie wrażenie sprawiamy na otoczeniu.

Świetny debiut – będę się karierze pisarskiej Virginii Feito przyglądać z wielką ciekawością.