Rebeka recenzja

Dzięki najnowszej ekranizacji książki Daphne du Maurier, postanowiłam zabrać się za lekturę „Rebeki”. Głośno omawiana, kusiła mnie a jednocześnie przerażała. Styl autorki został określony jako „trudny”, nieco staroświecki, zaś sama powieść nie każdemu przypadła do gustu. Jak wypadła w moich oczach „Rebeka”?





Nieśmiała i niezamożna dziewczyna zakochuje się w bogatym wdowcu Maximie de Winter. Po spędzonym miesiącu miodowym, młoda para wraca do rodzinnej posiadłości Manderley. Nowa Pani de Winter nie czuje się dobrze z liczną służbą i nadzorującą wszystko Panią Danvers, która patrzy na nią z nienawiścią; do tego Maxim stał się niedostępny i humorzasty, dalece inny od tego, którego pokochała. Duch zmarłej żony jest mocno wyczuwalny w posiadłości, zaś sami znajomi de Winterów nie szczędzą paraleli w odniesieniu do obydwu żon.

„Nikt prócz mnie nie domyślał się, że każde jego słowo, każdy ruch były automatyczne. Przypominaliśmy dwoje aktorów grających w jednej sztuce, ale każde z nas grało z osobna. Każde z nas musiało męczyć się samotnie, musiało udawać, odgrywać tę nieszczęsną komedię ze względu na tych wszystkich ludzi, których nie znałam i których nie pragnęłam już nigdy więcej zobaczyć.”

Powieść niemal od samego początku pochłonęłam. Pomiędzy przerwami na herbatkę, jesteśmy cały czas w niemałym napięciu. Nie mogłam znieść kotłujących się w mojej głowie pytań. Czy Rebeka w ogóle naprawdę umarła? Podobno utonęła, ale nie było świadków. Czy zabił ją może ktoś ze służby, a może sam mąż? Gnałam wraz z kolejnymi stronami, nie zważając na czas, by poznać odpowiedź na to zapytanie.

Nie ma wątpliwości, że autorka nie tylko genialnie potrafi wykreować tło, klimat, ale także własnych bohaterów. Powoli poznajemy ich zwyczaje, nawyki i w końcu wady; jednak cały czas jesteśmy zdani na drugą żonę Maxima, gdyż historia przedstawiona jest z jej perspektywy. Liczne opisy i niekiedy wkradająca się pomiędzy kurtuazją monotonia, mogą uśpić naszą czujność. Pisarka ani na chwilę nie pozwoliła nam zapomnieć o losach pięknej Rebeki, które zostały owiane grubą warstwą tajemnicy.

Powieść jest klasyką w swoim gatunku i według mnie ją trzeba przeczytać. Mnie się bardzo podobała, ale od samego początku podeszłam do niej sceptycznie. Przyznam również, że autorka mnie zaskoczyła rozwiązaniem zagadki śmierci bohaterki, w mojej głowie obrałam inny scenariusz losów Rebeki de Winter. W najbliższych planach mam kolejne książki autorki.