Jedno życzenie recenzja

W przeszłości Nicholas Sparks był jednym z moich top autorów literatury obyczajowej. Czytałam niemalże wszystko, co wyszło spod jego pióra. Potem to się zmieniło, nie byłam w stanie znieść jego słodkich historii i na długi czas zapomniałam o autorze. Ostatnio, kiedy coraz częściej sięgam po niewymagające wytężania umysłu lektury, kiedy szukam ocieplacza na serducho oraz po przeczytaniu kilku opinii o najnowszej książce autora, pomyślałam sobie: a co tam, spróbuję jeszcze raz, zobaczę, czy uda mi się odnaleźć tę iskrę, która kiedyś połączyła mnie z autorem. Czy zaiskrzyło ponownie?

Maggie Dawers, kobieta sukcesu, znana i ceniona fotografka, podróżniczka, współwłaścicielka galerii sztuki, w której wystawia również swoje prace, zdaje się być kobietą spełnioną i wiedzieć, czego chce od życia. Życie ma jednak wobec niej zupełnie inne plany, a przeszłość przychodzi się upomnieć o należyte miejsce w historii Maggie.

„Jedno życzenie” to piękna historia pierwszej i jedynej miłości, której nic i nikt już nigdy nie dorówna, to historia trudnych wyborów, nie zawsze podejmowanych przez nas samych, ale przez nas respektowanych w imię lepszego dobra. To rzecz o tym, że w życiu nic nie jest tylko czarne lub białe, a my nie zawsze jesteśmy w stanie dostrzec wszystkie odcienie szarości. To również przesłanie, żeby ważnych spraw nie odkładać na później, na jutro. Dla niektórych jutra może nie być.

Nicholas Sparks jest nazywany wirtuozem romansu. Kiedy czyta się taką jego książkę, jak „Jedno życzenie”, nie ma wątpliwości, że ten tytuł mu się należy. Wiem, że jest pisarzem nierównym i niektóre z jego pozycji plasują się na granicy kiczu, ta jednak pokazuje nam autora w bardzo dobrej formie. Bardzo wrażliwym czytelnikom zakręci się łezka w oku, i to z pewnością kilka razy.

„Jedno życzenie” czyta się ją z przyjemnością, bez zgrzytania zębami. Chociaż przewidziałam zakończenie gdzieś tak w połowie lektury, nadal czytałam z zainteresowaniem i chęcią przekonania się, czy miałam rację. Miałam 😁