Perła recenzja

Pochłonięta w czasie jednego wieczoru i długiej podróży historia dziewczyny u progu dojrzewania, mieszkanki Argentyny, której życiorys zostaje gwałtownie pokiereszowany przez historię.

Rzecz dzieje się na początku XXI wieku, ale mocno odnosi się do czasu z przełomu lat 70. i 80., gdy Argentyną rządziła junta wojskowa, która okrutnie rozprawiła się z prawdziwymi lub wyimaginowanymi wrogami reżimu. Zamordowano kilkadziesiąt tysięcy ludzi, większość z nich przepadła bez śladu, nieprzypadkowo nazywa się ich ‘desaparecidos' czyli 'zniknięci'. Jak się później okazało, byli okrutnie torturowani, a potem cichaczem mordowani i grzebani w anonimowych grobach, wielu wyrzucono (żywych!) z samolotów do oceanu. Jest w książce trochę drastycznych szczegółów na ten temat. Mowa jest także o innej nieludzkiej praktyce reżimu: uwięzione kobiety w ciąży rodziły dzieci, które oddawano do adopcji zwolennikom reżimu; matki były zabijane.

A bohaterką książki jest studentka, tytułowa Perła, córka oficera marynarki, wrażliwa dziewczyna, która przechodzi przez trudny okres poznawania własnej tożsamości, dowiaduje się o przeszłości ojca, który prawdopodobnie uczestniczył w represjach reżimu wojskowego, poza tym upiory z przeszłości ciągle wracają, bo wciąż mówi się o 'desaparecidos', trwają demonstracje, ludzie domagają się prawdy i sprawiedliwości.

Rzecz dzieje się w ciągu kilku dni, gdy Perle wali się świat na głowę, musi zmierzyć z trudnymi, straszliwymi faktami. Wszystko to podane w nieco surrealistycznej formie, w konwencji realizmu magicznego, oto bohaterka spotyka w domu 'mokrego człowieka' i w ten sposób przechodzi przez trudny okres. Nie chcę ujawniać dramatycznej treści, ale to książka, o rzeczach najważniejszych, czyli miłości i śmierci, bardzo to chwytające za serce.

Zakończenie nieco rozczarowuje, jest zbyt happyendowe, gdy się weźmie pod uwagę, przez co przeszła Perła, to proces jej powrotu do normalności musi być długi i ciężki. Brakuje mi też opowieści, jak później żyli jej rodzice, oficer marynarki i jego żona, oni też przeżyli tragedię, a autorka nie pisze o tym ani słowa. Niemniej książka jest ważna i piękna.